Η αγχόνη..

Βαρύς απλώθηκε τριγύρω μου ο χειμώνας.
Στις ειδήσεις είπαν πως μέρες θα κρατήσει η παγωνιά
κι ο αγέρας, ο αγέρας θα παρασύρει στο πέρασμά του
ό,τι στο δρόμο του αντικρίσει, μικρό, μεγάλο, ασήμαντο, σημαντικό..
Όλα στα μάτια του το ίδιο μαρτυρούνε. Τ' αδιάφορο.

Ο πυρετός απ' το τριάντα οκτώ δε λέει να πέσει.
Βαρύς κι ασήκωτος σαν άνεμος και δαύτος,
σα μπόρα που μουλιάζει το κορμί. Μοίρα κι αυτή.
Βήχας ξερός αγρίεψε τη ζάλη να μη σαλεύει η σιωπή στα σωθικά,
να μη ξυπνήσει έρμη η μοναξιά. Θα 'ρθει και πάλι.

Ένα σπουργίτι ζαλισμένο στο κατώφλι είναι σκυφτό.
Τη φυλακή των λογισμών μου μαρτυρά μ' ένα του νεύμα.
Πέφτει μακριά του παραδείσου το μπαλκόνι.
Δεν έχει αύριο ούτε μπέσα η γιατρειά.
Καραδοκεί βουβή σκιά μπρος στην αγχόνη.

Στέλλα Πετρίδου