Στέλλα Πετρίδου: Συμμετοχή στην "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2017"

Της Ελλάδος μου παιδιά

Ψάχνω την Ελλάδα μου να βρω! Είναι εδώ;

Ψάχνω στο τώρα, στο παρόν που τριγυρνώ.

Ποτίζω μες στις φλέβες μου το χρώμα

που έβαψαν οι πρόγονοι το χώμα.

Ψάχνω τα σημάδια της να βρω. Είναι εδώ;

Ψάχνω στα βουνά, μα και στους κάμπους που πατώ.

Ακούω τη λαλιά τους, ζει ακόμα

κι ας λύγησε που βρίσκεται σε κώμα.

Ψάχνω ό,τι έχασε απ’ τα λάθη. Είναι εδώ;

Ψάχνω την καρδιά της που μαράθη, είναι εδώ;

Αφήνω ένα δάκρυ μου απ’ τα μάτια

για τ’ όνειρα που έγιναν κομμάτια.

Ψάχνω τη ζωντάνια που της λείπει. Είναι εδώ;

Ψάχνω να τη σώσω απ’ τη λύπη, είναι εδώ;

Γυρνώ μες σε χαμένα μονοπάτια

να βρω τα ονειρεμένα της παλάτια.

Ψάχνω στα πελάγη να τη βρω. Είναι εδώ;

Ψάχνω στα λιμάνια που βολτάρει, είναι εδώ;

Να σώσω τη θλιμμένη απ’ τα δεσμά της,

ελεύθερη να νιώσει στην ποδιά της.

Ψάχνω τον παράδεισο που κρύβει. Είναι εδώ;

Κόλαση θυμίζει, μα το πείσμα της κρατώ.

Να ρίξω δυο σταγόνες στα μαλλιά της,

να πάρει πάλι λάμψη η χαρά της.

Παιδιά της Ελλάδος μου, παιδιά, ακούστε εδώ.

Κι αν μούσκεψε τα χρόνια μας η μπόρα, είναι εδώ.

Η πίστη μας ευχή που πάντα ελπίζει

να βγει γερή στον τόπο που ορίζει.

Παιδιά της πατρίδας μου, παιδιά, ελάτε εδώ.

Ορθώστε τα κορμιά σας και μη χάνετε καιρό.

Ο δρόμος μας μονόδρομο θυμίζει,

μα στο αύριο αν μας πάει, τότε αξίζει.

*****

Η ελπίδα μας μια θάλασσα γαλήνια,
ένα φως που φέγγει πάνω μας γλυκά,
μια ιδέα πως το αύριο μας όρισε
να τραβήξουμε πορεία στ' ανοιχτά.

*****

Η ελπίδα μας

Η ελπίδα μας μια θάλασσα γαλήνια,
ένα φως που φέγγει πάνω μας γλυκά,
μια ιδέα πως το αύριο μας όρισε
να τραβήξουμε πορεία στ' ανοιχτά.

Η ελπίδα μας σημάδι αλησμόνητο,
μια βαθιά καρτερική μας προσμονή,
που παλεύει κάθε εμπόδιο στο δρόμο μας
και τ' αδύνατο το κάνει προσευχή.

Η ελπίδα μας σταθμός που δεν τον φτάνουμε,
μα το δρόμο της τραβάμε αργά αργά,
που χανόμαστε λιγάκι στο ταξίδι της
και τον φόβο μας κρατάμε αγκαλιά.

Η ελπίδα μας μικρή μα την προσμένουμε
και για κείνη τραγουδούμε την αυγή.
Στο αγνάντεμα της μέρας όρκους πλέκουμε
να μη χάσουμε τη φλόγα της στιγμή.

Η ελπίδα μας, μια προσμονή..

*****

Ψυχή μου

Πώς ξεχνάει κανείς όταν θυμάται;

Πώς σταματάει να πονάει όταν κλαίει,

όταν μουδιάζει το κορμί του από συνήθεια,

όταν λυγά από ένα βάρος που τον καίει;

Πώς από τρέλα η ανάγκη μόνη κείται;

Πώς ξεγελάει την ορφάνια της στιγμή,

όταν κρυώνει στα σκοτάδια και παγώνει

δίχως μια αγκάλη κι απομένει πια μισή;

Πώς να ξεχάσω όλα κείνα που θυμάμαι;

Πώς να νικήσω αυτόν τον πόνο, τον αντάρτη,

όταν μου κόβει τα φτερά, μου τα σκορπάει

και μες στις φλόγες με πετά να γίνω στάχτη;

Πώς απ’ την τρέλα εισιτήριο να κλέψω,

να ταξιδέψω την ορφάνια μου στο φως

κι απ’ τα σκοτάδια τα κενά μου να μαζέψω,

να τα ενώσω, να βγω πάλι ζωντανός;

Κράτα, ψυχή μου, να αντέξεις την ορφάνια,

αυτή που σκόρπισε τη φλόγα σου κι εχάθη

και έσβησε η φωτιά σου, στάχτη έγινε

και πνίγηκε σε πόνο και μαράθη.

Κράτα, ψυχή μου, μη φοβάσαι, μπόρα θα ’ναι,

μα κι αν δεν είναι, μόνη ήσουνα καιρό.

Κι αν άλλη σπίθα  δεν την βλέπεις, μη λυπάσαι.

Της μοναξιάς κανείς δεν κάνει πια κακό.

Κι αν από τρέλα η αγάπη σου σκορπίζει,

βράχος που ξέρει να αντέχει, δεν ματώνει.

Σε κάθε όνειρο που τ’ όνειρό σου τρίζει,

πέτρα η μορφή της και τη μνήμη του παγώνει.

Μα δεν ξεχνάς, ψυχή μου, εσύ, που όλο θυμάσαι

κι ούτε που παύει ο καημός σου όταν κλαίει

κι αν κάπου βράζει το κορμί σου από συνήθεια,

το ξεγελάς γλυκά με πάθος που την καίει.

Το ποίημα απέσπασε το Β' Έπαινο στον 6ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που διεξήγαγε η Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού το έτος 2017.

Και τα ποιήματα συμπεριλαμβάνονται στον τρίτο τόμο του βιβλίου "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2017" (Ετήσια Λογοτεχνική Έκδοση Ε.Π.Ο.Κ., Αθήνα 2017)