Κατάληξη..

Η μέρα χάθηκε στο διάβα της νωρίς

και το δρομάκι στο δασάκι πια κοιμάται.

Άδεια ποτήρια στο τραπέζι της ζωής,

άδεια κι η πόλη που την ύπαρξη φοβάται.

Ώρες που κύλησαν δεν έβγαλαν μιλιά,

γιατί τα λόγια στη βουή δεν βρήκαν χώρο.

Έρμη η καρέκλα με παρέα μια σκιά,

έρμη  κι η νιότη που δεν άντεξε στο χρόνο.

Η νύχτα άπλωσε κι ο φόβος πυρετός,

μα κάποια άνοιξη στα ουράνια πλανάται.

Στερνή παράκληση στη θλίψη ο κεραυνός,

στερνή κι η εικόνα της ντροπής που όλο θυμάται.

Η μέρα χάθηκε στο διάβα της νωρίς

και τα παράθυρα στα σπίτια πια σφαλίζουν.

Παντού συντρίμμια στον αγώνα της ζωής,

παντού και τύψεις που στα όνειρα δακρύζουν.

Στέλλα Πετρίδου
Δημοσιευθέν στο λογοτεχνικό περιοδικό "Αιολικά Γράμματα", τεύχος 293 (Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2018)