Μοναξιά..

Κι όλο τη διώχνω.
Κι όσο τη διώχνω μου φωλιάζει με το ζόρι.
Είναι εδώ, μου λέει με ύφος φυσικό.
Κι ας της θυμώνω στα θολά της μοναπάτια,
είναι εδώ και μου προσφέρει το κενό.

Κι εγώ να φλέγομαι τις νύχτες στα σκοτάδια
από φωνές που με τυλίγουν με θυμό.
Μέσα στα δίχτυα της ριγμένες σα τσουβάλια
αποζητούν της ομορφιάς το ποθητό.

Κι όλο τη διώχνω.
Κι όσο τη διώχνω στα ξενύχτια μου πλανιέται.
Είναι εδώ, μου λέει με βια και με πονά.
Κι ας της σκορπίζομαι τις μέρες στα χαμένα,
είναι εδώ στ' απωθημένα μου μετά.

Κι εγώ να ψάχνω τ' άδεια θέλω μες στα πρέπει,
λησμονημένα κι αφημένα μυστικά.
Μα στη φυγή μου τον καημό τους ποιος τον βλέπει,
αφού στα όχι μου σκορπίζεται η χαρά.

Κι όλο τη διώχνω.
Κι όσο τη διώχνω με βαστά και μου φωνάζει.
Είναι εδώ, μου λέει για πάντα και μαζί.
Κι ας της δηλώνω το ποτέ ξανά με σθένος,
η μοναξιά μου είναι εδώ βράδυ πρωί.

Στέλλα Πετρίδου