από τα βάθη των χαμένων μου ελπίδων
κι εκείνη μου 'φερε παρέα μου την κόλαση
βουτυρωμένη μ' αποθέματα ονείρων.
Εγκλωβισμένος στο κορμί μου στα τυφλά
τη μια ψυχή μου κι ακριβή δε συλλογιέμαι
κι όσο κυλιέμαι μες στης λάσπης τα νερά,
τόσο να βρω τ' άλλο μισό μου απαρνιέμαι.
Στης ενοχής ακροβατώντας τη κλωστή
και με το πείσμα μου τ' αλύγιστο στην πλάτη
μοιρολογώ για κάποιο γέρικο παιδί
που σάπια χρόνια μου το άφησαν στην άκρη.
Και τώρα άπονος σα δείχνω εαυτός
σ' άδεια αγκαλιά παρατημένος αργοσβήνω,
μα αρρωστημένος καθώς είμαι και ρηχός,
δεν αντιδρώ και την ανάσα μου αφήνω.
Στο 'να μου χέρι μια γουλιά πικρό κρασί
απ' το ποτήρι που με κέρασε η μοίρα
την ακουμπώ κι έχω παρέα μου την κόλαση,
αφού το δρόμο της χαμένος πάλι πήρα.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου