Τα ψεύτικα πουλιά, οι φίλοι μου..

Θυμάμαι αμυδρά πλέον εκείνα τα γερασμένα , κιτρινισμένα χαρτιά, που με τα παιδικά μου χέρια δίπλωνα από τη μια τους πλευρά με μεράκι, έσφιγγα από την άλλη με πάθος, και στο τέλος ως εκ θαύματος τα έβλεπα να παίρνουν τη μορφή πουλιών, χάρτινων , άψυχων, ψεύτικων πουλιών.

Πάντοτε φοβόμουν τα ύψη. Φοβόμουν μην πέσω απότομα κάτω κι από μέσα μου ξεχειλίσουν τα γκρεμισμένα όνειρά μου. Κι έτσι λοιπόν, καθισμένος σχεδόν σκυφτός, γονατιστός σε στάση προσευχής , στόλιζα εδώ κι εκεί τα ψεύτικα πουλιά μου, γύρω μου, κοντά μου, να ’ναι αυτά η μόνη μου συντροφιά.

Τα βάφτιζα με κάθε λογής ονόματα, τα ζωγράφιζα, τα πρόσεχα, και καρτερικά περίμενα να δω απάνω τους ένα φτερούγισμα, μια ελπίδα, έστω ν’ ακούσω ένα τους κελάηδισμα.

Καμάρωνα για μένα. Καμάρωνα, γιατί κατάφερνα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να φτιάχνω κοπάδια ολόκληρα από χάρτινα πουλιά . Κι όλα αυτά ήταν οι φίλοι μου, αυτά τα  ψεύτικα, χάρτινα πουλιά.

Ωστόσο τα έβλεπα. Ποτέ τους δεν κατάφεραν να πετάξουν μακριά. Όσο κι αν προσπαθούσα να τα σπρώξω να φύγουν, να ελευθερωθούν, έβλεπα πως εκείνα παρέμεναν συνεχώς δίπλα μου, εκεί, στο ίδιο μέρος. Παρέμεναν ψεύτικα.

Τα πουλιά κελαηδούν μονάχα όταν είναι ευτυχισμένα, βλέπεις. Τα δυστυχισμένα απλά αποτραβιούνται στην φωλιά τους, παύουν να κελαηδούν , και μετά από λίγο καιρό άπλα πεθαίνουν.

Τα χρόνια πέρασαν από τότε. Κι όμως ακόμη εξακολουθώ να ζωγραφίζω πουλιά, ψεύτικα πουλιά, περιμένοντας καρτερικά να τα ακούσω να κελαηδούν, να τα δω να πετάξουν, να φύγουν μακριά μου. Αυτά τα ψεύτικα πουλιά. Οι φίλοι μου.

Παντελής Γάτης