Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Μαργαρίτα..

Μια μαργαρίτα η ζωή μου στα δυο χέρια σου.
Κάθε της πέταλο σου κεντάει και μια ιστορία,
μα είναι μικρή η τρικυμία του θορύβου της
όταν το σώμα της στο πάτωμα βουλιάζει.

Τι να σου πει, πονώ, μα δεν τη βλέπεις;
Τη ξεριζώνεις βήμα βήμα και δε νιώθεις,
δε νιώθεις πόνο κι όμως κείνη πως πονάει;
Κάθε της πέταλο μια ανάμνηση σκορπάει.

Στιγμή γλυκιά, στιγμή πικρή, στιγμή μεγάλη.
Μια στάση μπρος, μια στάση πίσω, είναι δική της.
Αρπάζεις σώμα και ψυχή με έναν πόθο,
να ’ναι η δική σου η στιγμή να αναστηθεί.

Μια προσδοκία σου ο χαμός για αυτήν και πένθος,
γι’ αυτήν την όμορφη που ήταν μαργαρίτα
με τ’ άσπρα πέταλά της, που ’κρυβε το χώμα
και με ομορφιά που ποιον στ’ αλήθεια δε μεθούσε.

Κι αν μαργαρίτα η ζωή μου στα δυο χέρια σου,
στα πέταλά της οι στιγμές μου μοιρασμένες,
που τις σκορπάς, σκληρός, αλύπητα στο πάτωμα,
μιας και δεν σ’ ένοιαξε ποτέ σου αληθινά.

Κι αν πεταλάκι πεταλάκι με διαλύσεις,
μικρή κι αδύναμη πια φύγω από σένα,
ξεριζωμένη την ψυχή μου μη πενθήσεις,
αφού τη φλόγα μου δεν πόθησες ποτέ.

Η θύμησή της πια ένα κύμα λυπημένο
στα κρύα βράχια της ζωής που ’χει γδαρθεί,
μιας μαργαρίτας, που ’ταν κάποτε λουλούδι,
μιας μαργαρίτας, που ’ναι πια ανάμνηση.

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Ο καιρός", εκδόσεις "άλφα πι"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου