Ο Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος γράφει για το βιβλίο "Ο καιρός" της Στέλλας Πετρίδου

       Εφημερίδα "Χιώτικη Διαφάνεια"

       Πέμπτη, 28-12-2017

       Αρ. φύλλου: 892

        Αποτελεί κανόνα στη ζωή και δεν θα πάψω να το λέω ότι, η ποίηση εκφράζει- την ενδόμυχη προαίρεση του ανθρώπου, εξωτερικεύει τον <<έσω>> κόσμο του και εκπέμπει την- πνευματική αναζήτηση με την οποία η οντότητά του ΄΄κατατρύχεται΄΄.

       Η ποίηση ζυμωμένη στη σκάφη της ζωής και αλατισμένη από συναισθήματα και ιδέες που πλάθουν την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, είναι ένα απλό μα και συνάμα πολυσύνθετο, αληθινό –πέρα ως πέρα– εγχείρημα, της πραγματικότητας που διακηρύσσει ότι, ο άνθρωπος έχει πλαστεί από τον Θεό για τα υψηλά και τα ωραία, όχι για τα φτηνά και τα εφήμερα. Εξ ου και άνθρωπος, <<άνω θρώσκων>>, κοιτάζοντας ψηλά. Ο Απόστολος Παύλος πολύ παραστατικά παρουσιάζει τούτο το γεγονός στον επιστολικό του στίχο <<το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει>>.

       Ψήγματα αυτής της ουράνιας κλίσης και ευλογίας υπάρχουνε στην ποίηση.

           Στα χέρια μου, έφθασε η νέα ποιητική συλλογή της Στέλλας Πετρίδου με τίτλο <<Ο καιρός>> (Ποίηση- Μελωδία). Πρόκειται για την πέμπτη (5η) συλλογή της, που εκδίδεται, μάλιστα μέσα σε χρονικό διάστημα τριών (3) ετών, από τις καλαίσθητες εκδόσεις του καλλιτεχνικού τυπογραφείου <<Άλφα Πι>> του φίλου Γιάννη Παληού και των εκλεκτών συνεργατών του. Την έκδοση προλογίζει ο λογοτέχνης Κώστας Βαλέτας.

    Η Στέλλα μας εκπλήσσει ευχάριστα. Η ίδια, ως επιστήμων Ανθρωπιστικών σπουδών (παιδαγωγικής- φιλοσοφίας- ψυχολογίας), γνωρίζει πώς πρέπει να συμπεριφερθεί απέναντι στις προκλήσεις της εποχής. Αλλά και ως Αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος γνωρίζει πώς πρέπει να ασκείται η διοίκηση αλλά και πώς επιμερίζεται η ευθύνη που βαρύνει κάθε υπεύθυνο ταγό της Πολιτείας. Ως σύζυγος δε και μητέρα τριών παιδιών, γνωρίζει πώς να αντιμετωπίζει όποιες καταστάσεις απορρέουν από τις έννοιες της οικογένειας και της συντροφικότητας.

        Πρόσφατα, τα τελευταία χρόνια, απέδειξε, και ως –πολυβραβευμένη, πλέον- λογοτέχνις, με πόση μαεστρία και ευελιξία εκφράζεται ο γραπτός ποιητικός λόγος. Πώς αυτός αποτυπώνεται στο χαρτί, εκφράζοντας σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς, επιθυμίες, απορίες, πίκρες και χαρές.

        Αξίζει να σημειωθεί ότι, πολλά από τα έργα της έχουν μελοποιηθεί και τραγουδιούνται από καταξιωμένους καλλιτέχνες. Στην τελευταία έκδοση, όπως και σε προηγούμενες, εμπεριέχεται ψηφιακός δίσκος (CD) με τα τραγούδια αυτά.

      Διαβάζοντας κανείς τα ποιήματα της Στέλλας Πετρίδου δεν μπορεί παρά να θαυμάσει τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο. Έναν κόσμο ΄΄λαξευμένο΄΄ από αγαθή πρόθεση, ευγενική προαίρεση, πίστη και αγάπη σε ανώτερα ιδανικά και πρότυπα ζωής.   

       Ποιήματα που ως ΄΄ρήματα ζωής΄΄, ρέουν στη ματιά των αναγνωστών τους, με γλωσσικό μοτίβο στηριγμένο στην ομοιοκαταληξία και τη ζωντάνια του λόγου.

        Θα δανειστώ, μόνο δυο στροφές από ένα ποίημά της, που με κέντρισαν να χαράξω τούτες τις λίγες, φτωχές, γραμμές, αφού με ενέπνευσαν βαθύτατα τα λόγια αυτά, που συνιστούν άγγιγμα ψυχής. Είναι από το ποίημα της Στέλλας <<Μονάχος γυρνώ>> όπου στην τελευταία αποστροφή του, καταλήγει:

            <<Μονάχος γυρνώ

            και τριγυρνώ μέσα στα βάθη και στα ύψη

            ζητώντας όαση στην έρημο φυγής.

             Νερό ζητώ.

            Μονάχος γυρνώ,

            μα αποζητώ η μοναξιά μου να μου φύγει,

            να βρω το δρόμο της χαμένης μου φωνής.

            Ζωή ζητώ>>.

         Όποιος μπορεί να εντρυφήσει επάνω στους στίχους αυτούς, διαπιστώνει με τα μάτια της ψυχής, την έντονη αγωνία της λογοτέχνιδος να μεταδώσει το αίσθημα της επιβίωσης του ανθρώπου. Κυρίως ψυχικής και ηθικής. Μπορεί ο άνθρωπος να μείνει ακόμη και μόνος του, μιας και η δεινή καθημερινότητα, η ευμάρεια, ο ωχαδελφισμός και η έλλειψη αλτρουισμού, έχουν εξαλείψει –ως άλλος ολετήρας – κάθε τι το ωραίο και υψηλό στη σύγχρονη εποχή και την λεγόμενη ΄΄νέα τάξη πραγμάτων΄΄ (που εγώ την λέω ΄΄αταξία και ακαταστασία των νεοεποχιτών΄΄). Μόνος του ο πνευματικός άνθρωπος παλεύει να βρει λίγο <<νερό>> στη σύγχρονη εποχή, αφού η πλειονότητα του έμψυχου κόσμου ΄΄μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά΄΄, λησμονώντας ότι ΄΄ενός εστί χρεία΄΄, της αναζήτησης του Νερού που θα μας δώσει τη Ζωή. Η ζωή, πάλι, αυτή καθαυτή βιώνεται μερικώς από την ίδια τη μοναξιά, μιας και στην απόλυτη σιωπή ο εαυτός είναι μια ζωντανή προσωπικότητα. Εάν χαθεί και αυτός θα υπάρχει το απόλυτο κενό. Ευκαιρία, λοιπόν, να ΄΄σκάψωμεν ένδον΄΄, μέσα μας, και να εφαρμόσουμε αυτό που και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (Ναζιανζηνός) αναφέρει ότι, οφείλουμε <<εαυτώ και Θεώ συστρεφόμενοι>> να πορευόμαστε στη ζωή. Τότε, διαπιστώνουμε ότι, το <<Νερό>> και η <<Ζωή>> που χρειαζόμαστε είναι ο Θεός, είναι ο Χριστός. Είναι Εκείνος που στη Σαμαρείτιδα Φωτεινή (που επιχειρούσε να αντλήσει νερό από το φρέαρ για να ξεδιψάσει) έλαβε την απόκριση του Χριστού ότι, <<το νερό που Εγώ θα σου δώσω –τη Ζωή– θα σε ξεδιψάσει για πάντα>>. Έτσι, μέσα από το ποίημα, η ευαίσθητη και αναζητούσα την αλήθεια ψυχή εκφράζει τη βαθιά της πίστη στον Θεό που αποζητά. Τρανό παράδειγμα, λοιπόν, το λυρικότατο ποίημα της Στέλλας που μόλις διαβάσαμε.

         Θέλοντας να περατώσω τη σκέψη μου, επάνω στο έργο της Στέλλας, θα κάμω εδώ μνεία δυο πραγμάτων. Της αφιέρωσής της, στο νέο ποιητικό βιβλίο της και του στοχασμού που αναγράφεται επάνω στον σελιδοδείκτη που το συνοδεύει. Αναφέρει η ποιήτρια στην αφιέρωσή της: <<Στα μάτια καθρεφτίζεται ο κόσμος ολόκληρος. Κοιτάζουν χάμω και παρασύρονται από τη λάσπη του. Κοιτούν ψηλά και ταξιδεύουν μαζί του στην απεραντοσύνη της ομορφιάς του. Αφιερωμένο στα μάτια που κοιτάζουν πάντοτε ψηλά. Στέλλα Πετρίδου.>> Να, λοιπόν, τι είναι ο άνθρωπος. Ο ορών ψηλά !

         Και το δεύτερο <<Ζούμε σε μια εποχή που οι πανανθρώπινες αξίες καταρρέουν. Τα πάντα κυριεύει το χρήμα ως ύψιστη δύναμη, ως νέα θεότητα, ως πρώτη αξία. Τι επίπτωση έχει όμως αυτό στη ζωή του ανθρώπου; Την πιο τργική. Την οδηγεί χρόνο με το χρόνο, καιρό με τον καιρό σ΄έναν αδιάκοπο κατήφορο με τελικό προορισμό του την ολική της καταστροφή. Μοναδικό ανάχωμα που μπορεί ακόμα να τη σώσει είναι η αγάπη και κάθε τι που την προβάλλει. Ωστόσο κι εκείνο έχει πια αποδυναμωθεί>>.

         Στέλλα, Συγχαρητήρια ! Αυτή την αγάπη και αυτή την ανθρωπιά εξακολούθησε να προβάλλεις στη σκέψη, τη ζωή, την ποίησή σου ! Μας διδάσκεις αγάπη, μας διδάσκεις ανθρωπιά, μας διατρανώνεις ότι ακόμη τίποτε δεν έχει χαθεί !

          Συγχαρητήρια ! Με το καλό να καμαρώσουμε και νέες σου ποιητικές και λογοτεχνικές εν γένει επιτυχίες, όπως αυτές που μας χάρισες τα τελευταία χρόνια !-

Γιώργης Φωτ. Παπαδόπουλος
Τακτικό Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών