Το θαλασσί..

Στον ουρανό ζητώ τα μάτια μου ν’ απλώσω,

το θαλασσί του να γευτώ, να το χαρώ,

να το ποτίσω στην καρδιά μου τη θλιμμένη,

που κολυμπά μισή σε μαύρο ποταμό.

Πινέλο αρπάζω, αυτό, της ξέφρενης χαράς.

Υπάρχει τάχα; Ποιος να ξέρει να μου πει;

Μα αν είναι αλήθεια, να το κλέψω απ’ ανάγκη,

στο θαλασσί να το βουτήξω με ορμή.

Μια ταραχή να προκαλέσω στη σιωπή του,

ένα πλατσούρισμα γλυκό μες στο κενό

κι αφού με μάγια το φιλέψω και αγάπη,

να μου χαρίσει αυτό που πρόσμενα καιρό.

Αυτό το ήρεμο, ουράνιό του χρώμα,

που τι δε θα ’δινα να μ’ έλουζε απαλά,

να με ταξίδευε σ’ εικόνες που ’χω ζήσει

στα όνειρά μου, που νοστάλγησα γλυκά.

Στον ουρανό ζητώ τα μάτια μου ν’ απλώσω

κι είναι ό,τι θέλω απ’ την ψυχή μου, θαλασσί.

Κι αν τα νερά που με τραβούν είναι θλιμμένα,

υπάρχει ακόμα απ’ το μαύρο διαφυγή

στην προσμονή, στο όνειρο, στο αληθινό,

στο θαλασσί.

 Στέλλα Πετρίδου

Από το βιβλίο "Ανθολόγιο Ποιήσεως, Καλοκαίρι 2017" των εκδόσεων "Όστρια".