με κέφι, γλέντια και χορούς που τις καρδιές μεθούσαν
και στόλιζε τον κήπο της με αύρα ανθισμένη
Κι ο Ήλιος πότιζε με φως τριγύρω της καθάριο
να λούζεται χρυσόσκονη στην κάθε της στιγμή.
Μα τι καημός τον χτύπησε σαν ’να μαράζι άγριο;
Εζήλεψε κι εκείνος τη γλυκιά της χαραυγή.
Κι η απόφαση ν’ ανταμωθεί με τη χαρά επάρθη.
Άνδρας γενναίος ζηλευτός με ομορφιά και χάρη
μεταμορφώθη στη στιγμή και για τη γη ετάχθη
από κοντά να βυθιστεί στη γιορτινή της ζάλη.
Πράσινο του περιβολιού, πολύχρωμα τα άνθη
και το γαλάζιο τ’ ουρανού, ποια άνοιξη δεν το ποθεί;
Μα στη χαρά μισή χαρά κι ο φθόνος φθόνο πλάθει
και το κακό καραδοκεί αγέρας ν’ απλωθεί.
Κι ο δράκος, γίγαντας σκληρός, τολμά να τη λερώσει,
ν’ αρπάξει τον γενναίο της, τον Ήλιο τον αφέντη,
από το σβέρκο του με βια να τον περικυκλώσει
και με τα αιώνια δεσμά για πάντα να τον βρέχει.
Κι ο νέος, όμηρος στη γη, Ήλιος που ήτανε καυτός,
εγκλωβισμένος σε στενή υπόγεια φυλακή,
βαθύ σκοτάδι σκέπαζε, ανήμπορος αετός,
τη γη που κάποτε άνθιζε με φως κάθε πρωί.
Αχ, τι καημός αβάσταχτος, τι πόνος και κακό!
Ποιος είδε πάλι Άνοιξη με κρύο και σκοτάδι
μες στο χιονιά να λαχταρά κελάηδισμα γλυκό
χελιδονιού που έρχεται αγγελικά σα χάδι;
Ο Ήλιος, δέσμιος, σκυφτός, σ’ ένα υπόγειο στεγνό
με δίχως θέα στο χιονιά, με δίχως οξυγόνο,
θρηνεί τη νιότη του βαθιά, το λαμπερό του φως
και μαραμένος λούζεται με παγωνιά και πόνο.
Μα ξάφνου η τύχη φάνηκε σαν μηχανής θεός.
Σύντροφοι, που ποθήσανε το κρύο να γλυκάνει,
γροθιά του δράκου δώσανε και χάθηκε κι αυτός
κι ελεύθερο αφήσανε τον Ήλιο να ζεστάνει.
Μα ένας σύντροφος μικρός που πάλεψε με πάθος,
αδύναμος λαβώθηκε με δαγκωνιά μαχαίρι,
άγρια σα τον μάτωσε στο πάλεμα ο δράκος
κι εκύλησε το αίμα του στο χιόνι από το χέρι.
Κόκκινο αίμα στο χιονιά, μπερδεύτηκε το χρώμα
και ο μύθος ρίζωσε βαθιά για πάντα να ανθίζει.
Πρώτη Μαρτίου ήτανε που μύριζε σαν τώρα,
το «Μαρτισόρ» που πλέκουνε οι νεαροί γνωρίζει.
Στέλλα Πετρίδου
Εμπνευσμένη από το μύθο του "Μαρτισόρ"
Στέλλα Πετρίδου
Εμπνευσμένη από το μύθο του "Μαρτισόρ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου