Μια μέρα σαν κι αυτή
τα σύννεφα παρέδωσαν τη βάρδια τους
στο φως
καθάριο να φωτίζει τις ψυχές που το κοιτούνε.
Υψώνω τα φτερά μου στον ήλιο.
Προσευχή.
Πανάρχαια κραυγή.
Ορθάνοιχτοι αγγέλοι προσδοκούν
αγέρι να παλέψει την ορμή
κι ο πόθος τους να ταυτιστεί
με μυθικό ταξίδι.
Μια μέρα σαν κι αυτή
τα χέρια μου γλιστρούν απ’ τα δεσμά τους,
δραπέτες μιας υπόγειας σιωπής,
επίμονοι σκαφείς υπέργειας θέας.
Κι η ψυχή,
αδέκαστη αλήθεια,
δρόμο τραβά κι αυτή
ζητώντας καταφύγιο στο άπειρο.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου