Μια απόσταση απ' το χρόνο που χαράξαμε,
που μόνοι μας αφήσαμε κι εχάθη.
Σκοτώσαμε ανείπωτα τη νιότη μας
διαλύοντας με πάθος τις στιγμές.
Σκορπίσαμε σαν ίσκιος στο σκοτάδι
κι ύστερα σβήσαμε.
Πάλης υπόσχεση για ένα αύριο ακέραιο
γεμάτο μνήμες παρελθόντος εχθρικές,
που, κουβαλώντας τες σε κουρασμένο σήμερα,
αιμορραγήσανε.
και μεγαλώνοντας η απόσταση στο άπειρο
γίνηκε ο χρόνος ο μεγάλος χωρισμός,
ένας αβάσταχτος καημός δίχως αντίδοτο,
μια αμφισβήτηση γεμάτη ενοχές.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Προσφυγιά", εκδόσεις "άλφα πι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου