Το σοκάκι..

Κι άρχισε πάλι να βραδιάζει στο σοκάκι

κι είναι σφιγμένη η καρδιά μου σαν και τότε,

τότε που μου ’λεγες θλιμμένος το αντίο

δειλά το χέρι μου αφήνοντας σκυφτός.

Βλέπω τη θάλασσα να λάμπει σαν καθρέφτης,

του φεγγαριού το φως αγκάλη της σαν παίρνει

κι ένα ζευγάρι στο παγκάκι ν’ αγναντεύει

και να στολίζεται με άστρα ο ουρανός.

Σπρώχνω το βήμα να κυλήσει παρακάτω,

να περπατήσει η ανάμνηση στη λήθη,

να ζωντανέψει της ψυχής μου παραμύθι

και να πετάξει στη δική σου αγκαλιά.

Κι είναι η δίψα δυνατή που υπερβαίνει

κάθε σημάδι λογικής που ξεγλιστράει,

να μου θυμίσει πως η αγάπη αλλού με πάει

σαν μεγαλώνουν της ζωής μου τα κενά.

Άρχισε πάλι να βραδιάζει στο σοκάκι

κι είναι δοσμένη η καρδιά μου σαν και τότε,

τότε που έγερνες απάνω μου απ’ το κρύο

σκυφτός κουρνιάζοντας μ’ αγάπη και στοργή.

Και σαν με κλέβει το αεράκι κι η σιωπή σου

και στο βυθό της μοναξιάς μου μ’ αλητεύει,

ένα το όνειρο και όνειρο γυρεύει.

Αχ, και να κύλαγε η στιγμή απ’ την αρχή!

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Θάλασσα κι Ουρανός", εκδόσεις "άλφα πι"