Υπομονής στρατιώτης..

Και ξέρεις τι συμβαίνει όταν προσμένουμε κάτι πολύ 

και τελικά πέφτουν στο κενό οι προσδοκίες μας;

Χάνουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. 

Και κλαψουρίζουμε, γιατί δεν το αξίζαμε λέμε το κακό 

κι ήταν τόσο μα τόσο άδικο το «δώρο» ετούτο της ζωής.

Μα πώς θα έρθει η ευτυχία αν δεν πονέσουμε γι’ αυτήν; 

Πώς θα ’ρθει η λύτρωση να χτυπήσει την πόρτα της ψυχής μας 

αν τούτη δε παλέψει για καιρό στα υπόγεια του πιο χαμένου χρόνου, 

της πιο ανέραστης πανάθλιας σαπίλας;

Τρόμος σα φαίνεται μπροστά της και πέλαγο βαθύ, 

και το φαράγγι της καυτό σαν τ’ όνειρο σωπαίνει, 

σφαίρα την πάει κι οδηγός, υπομονής στρατιώτης, 

στην πιο όμορφη κοιλάδα του ποθητού φωτός της.

Στέλλα Πετρίδου