Ο φίλος..

Έχω ένα φίλο που τον νοιάζομαι πραγματικά.

Του αφιερώνω χρόνο και τον ακούω,

κυρίως όταν πνίγεται μέσα σε χιλιάδες

δικά του προβλήματα,

σε ναυάγια δικά του μεγάλα.

Δεν του χαϊδεύω τα αφτιά.

Δεν είμαι για να του χρυσώνω το χάπι.

Του λέω τη γνώμη μου, τον συμβουλεύω

και που και που του φωνάζω,

όταν  παραστρατεί χωρίς να το ξέρει,

χωρίς να τον νοιάζει κι όταν μεθά.

Έχει χιλιάδες ελαττώματα,

που ώρες ώρες με εκνευρίζουν αφάνταστα,

όμως έχει το ένα και  το σημαντικό,

αυτό που με κάνει να ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα,

να μη μιλώ, να μη γκρινιάζω.

Μια τρυφερή καρδιά,

έτοιμη να ανοίξει την αγκαλιά της

και να με τυλίξει στα σωθικά της,

όποτε νιώσω την ανάγκη να το κάνω

Η συγχώρεση είναι όρος απαράβατος

και για τους δυο μας.

Άνθρωποι είμαστε κι όχι θεοί.

Δεν του εκδηλώνω την αδυναμία μου,

αλλά κατά βάθος το ξέρει.

Η αγάπη μου για κείνον

είναι ο δεσμός που ενώνει

τη ψυχή μου με την ψυχή του,

το κενό μου με το κενό του,

την πορεία μου με την πορεία του,

την ύπαρξή μου με τη δική του.

Έχω ένα φίλο κι είμαι ευτυχισμένη!

Στέλλα Πετρίδου