Η μάνα..

Και τη θωρείς μια τέτοια αγάπη δεδομένη. 

Πρέπει να σ΄ αγαπάει. 

Αυτή σε πόθησε, 

αυτή σε θέλησε, 

αυτή σε ένιωσε στα σπλάχνα της,
αυτή σε γέννησε.
Αυτή δε θα λυγίσει στην πορεία σου.
Τα βράδια στα σκοτάδια σου, εκεί,
για σένα θα προσευχηθεί,
αυτή τις παιδικές πληγές σου,
αυτή και τις αρρώστιες σου,
αυτή θα τις γιατρέψει.
Βαρύ το χρέος.
Μάνα αητός.
Ορατός κι αόρατος προστάτης
και φρουρός,
ο πιο δικός σου άγγελος,
που κλαίει στον πόνο σου,
χαίρεται στη χαρά σου,
προσεύχεται τις μέρες σου,
χαρά,
χαρά να τις ποτίζει.
Κι ακολουθεί τον ίσκιο σου πιστά,
μην τύχει και στη ζάλη σου
χαθείς και τη γυρέψεις.

Στέλλα Πετρίδου