Την ώρα που λυγούν οι προσμονές
ένα κερί κρατά τη φλόγα του αναμμένη,
ν’ αφήνει χρόνο στις φωνές,
που στήνουν άστρινες σκηνές κι ανθρωπινές
εκεί που μόνο τ’ όνειρο επιμένει.
Την ώρα που ξυπνούν οι προσευχές
ένα γιατί ορμά στου άνισου τη μάχη,
να δίνει λόγο στις ψυχές,
που καταντούνε μοναχές, σαν ενοχές,
και πνίγουν το καημό τους όπου λάχει.
Αυτή την ώρα που όλα πια αγρυπνούν
μύρια σημάδια ξετυλίγονται στο τάμα,
μπροστά του οι πίκρες ν’ αδρανούν
κι οι λέξεις ύμνους να γεννούν, να διακονούν
το θείο θέλημα. Σταυρός, πίστη και… θαύμα!
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου