Μνήμες του Οκτώβρη..

Του Οκτώβρη τα φύλλα, ατέρμονες νότες,
στου ανέμου τη ζάλη αφήνονται στάλες
κι ο χρόνος γεννά τους καινούριους στρατιώτες,
πολέμου κραυγές να μην έρθουνε άλλες.

Στου ανέμου τη ζάλη αφήνονται στάλες,
μια πίκρα ξυπνά του φευγιού το εισιτήριο,
πολέμου κραυγές να μην έρθουνε άλλες,
οι μνήμες πληγές κι η ιστορία μυστήριο.

Μια πίκρα ξυπνά του φευγιού το εισιτήριο,
σα σβήσει η ζωή, μια ρωγμή πάντα μένει,
οι μνήμες πληγές κι η ιστορία μυστήριο,
κανείς νικητής του θανάτου δε βγαίνει.

Σα σβήσει η ζωή, μια ρωγμή πάντα μένει,
υπόσχεση τάχα πως νέα θ’ ανθίσει,
κανείς νικητής του θανάτου δε βγαίνει,
οργώνει ο φονιάς και θερίζουν τα μίση.

Υπόσχεση τάχα πως νέα θ’ ανθίσει
ζωή λυγερή απ’ του πόνου το μνήμα,
οργώνει ο φονιάς και θερίζουν τα μίση,
ελπίζει ο τρελός, μα η κατάληξη κρίμα.

Ζωή λυγερή απ’ του πόνου το μνήμα,
ανάσταση κρύβει της τόλμης η πάλη,
ελπίζει ο τρελός, μα η κατάληξη κρίμα
κι ο κύκλος στα λάθη του αφήνεται πάλι.

Ανάσταση κρύβει της τόλμης η πάλη,
ριζώνει η χαρά κι αψηφά τα δεσμά της
κι ο κύκλος στα λάθη του αφήνεται πάλι,
το θύμα να γίνει μιας νέας απάτης.

Ριζώνει η χαρά κι αψηφά τα δεσμά της,
στου ανέμου τη ζάλη θεριά και προδότες,
το θύμα να γίνει μιας νέας απάτης,
του Οκτώβρη τα φύλλα, ατέρμονες νότες.

Από την ποιητική συλλογή της Στέλλας Πετρίδου "Παντούμ" (εκδόσεις Μετρονόμος")