Προσδοκίες..

Παιχνίδια της σκέψης, παιδιών προσδοκίες,
τον κόσμο ν’ αλλάξουν ταχύνουν με σθένος,
ακόμα θυμάμαι του κόσμου κακίες
κι οι σφαίρες θανάτου τρυπώνουν με μένος.


Τον κόσμο ν’ αλλάξουν ταχύνουν με σθένος,
αθώα χτυπά η καρδιά σαν ελπίζει
κι οι σφαίρες θανάτου τρυπώνουν με μένος
εκεί που ο φόβος τον φόβο μου ορίζει.


Αθώα χτυπά η καρδιά σαν ελπίζει
στη μοίρα, στη ζάλη που κρύβει η αλήθεια,
εκεί που ο φόβος τον φόβο μου ορίζει
ξυπνώ, σαν με ζώνουν φτηνά παραμύθια.


Στη μοίρα, στη ζάλη που κρύβει η αλήθεια,
ποιο τέλος γραμμένο ν’ αλλάξει πορεία;
Ξυπνώ, σαν με ζώνουν φτηνά παραμύθια,
μ’ ακόμα γλιστρώ από πείσμα κι ανδρεία.


Ποιο τέλος γραμμένο ν’ αλλάξει πορεία;
Το κάλλος του κόσμου αιτείται τη λάμψη,
μ’ ακόμα γλιστρώ από πείσμα κι ανδρεία,
επίμονη ευχή μου, η ορμή ν’ ανακάμψει.


Το κάλλος του κόσμου αιτείται τη λάμψη,
δεν είναι ουτοπία αγνή και καθάρια,
επίμονη ευχή μου, η ορμή να ανακάμψει,
λευκό δρομολόγιο στου ονείρου τα χνάρια.


Δεν είναι ουτοπία αγνή και καθάρια,
στο τώρα και πάλι η αρχή καλοβλέπει,
λευκό δρομολόγιο στου ονείρου τα χνάρια
ζητώ κι αποδιώχνω κανόνες και πρέπει.


Στο τώρα και πάλι η αρχή καλοβλέπει,
με αγάπη στο πλάνο κι εικόνες οικείες,
ζητώ κι αποδιώχνω κανόνες και πρέπει,
παιχνίδια της σκέψης, παιδιών προσδοκίες.