Έναν κόσμο αγνό..

Αλλάζουν όλα με ταχύτητα φωτός
και να 'μαι πάλι ξεροκόμματο στην τρέλα,
πίσω απ' τις λέξεις που βαστούσα για ομπρέλα,
κι άφησα μέσα μου να γίνουν πυρετός.
Λουσμένη αίμα, δες, ακόμα αργοκυλάει
στις φλέβες μιας σκέψης που σκάει και διψάει
σε ψεύτη καιρό.

Μα εγώ φαντάστηκα έναν κόσμο αλλιώτικο
μέσα σε όνειρα πλεγμένο και σε θαύματα,
βαθύ κι ανώνυμο από περιττά σκεπάσματα.
Μα εγώ φαντάστηκα έναν κόσμο αγνό.

Κλείνω τα μάτια κι ας μην ξέρω το γιατί.
Φόβος ξυπνάει τη σιωπή μου που ουρλιάζει,
μιας και στη γη αυτή η φωνή πάντα δειλιάζει
κι ούτε η σκιά της στέκει πλέον ορατή.
Γκρεμισμένη από μη κι από δεν πρέπει,
δες, σπαρταράει σκυφτή μ' ακόμα τρύπια τσέπη
στου θράσους την αυλή.

Μα εγώ φαντάστηκα έναν κόσμο ακυβέρνητο
μέσα σε πέλαγα αφημένο και σε κύματα
να τ' οδηγούν γλυκά τ' αγνά τους κιθαρίσματα.
Μα εγώ φαντάστηκα έναν κόσμο αγνό.

Σαν ξημερώσει κι όλα πίσω με γυρνούν,
στα τσακισμένα συναισθήματα που τρίζουν
και τη ζωή θαρρούν πως ξέρουν να ορίζουν,
ανάσες πένθους με τρυπούν και με ξυπνούν.
Λυσσομανάει το μέσα μου, και μ' αγκυλώνει.
Καρφί η ζωή μου, δες, πληγή που όλο ματώνει
και πάλι απ' την αρχή.

Μα εγώ φαντάστηκα έναν κόσμο αμόλυντο
μέσα σε ευχές να κολυμπά τα μεσημέρια του
και να κρατά την ευτυχία στα δυο χέρια του.
Μα εγώ φαντάστηκα έναν κόσμο αγνό.

Χτίζω έναν κόσμο όπως τον θέλω στον τρελό,
κόντρα στα όχι του μυαλού και στα εμπόδια.
Πληρώνω μετρητοίς του πόθου μου τα διόδια
κι αποζητώ για πάντα μέσα του να ζω.

Γιατί φαντάστηκα τον κόσμο αυτόν υπέροχο.
Εγώ φαντάστηκα τον κόσμο αυτόν αγνό.

Μείνε εδώ!
Για πάντα εδώ!

Στέλλα Πετρίδου