Αδύναμη καρδιά..

Να ’μουνα κύμα και η θάλασσά μου εσύ,
να σ’ είχα ρούχο μου για πάντα φορεμένο
και στα ξενύχτια μου να σ’ έπινα κρασί,
γουλιά γουλιά να με μεθάς και να επιμένω.

Να ’μουνα σύννεφο στον άσπρο σου ουρανό
ν’ αποκοιμιέμαι στη γυμνή την αγκαλιά σου,
να μου γελάς κι όταν με βλέπεις που ξυπνώ
για καλημέρα να μου δίνεις τα φιλιά σου.

Να ’μουνα έρωτας στα μάτια σου τυφλός,
να με κοιτάς και να μου τάζεις καλοκαίρια
κι εγώ σαν άγγελος του πόθου σου καυτός
να σου απλώνω τη χαρά στα δυο σου χέρια.

Να ’μουν εικόνα στο μυαλό σου ποθητή,
να φέρνω βόλτες στα κλεφτά κι όταν κοιμάσαι,
μικρό στιχάκι ερωτευμένου ποιητή
να σου κρατάει συντροφιά να μη φοβάσαι.

Μα είμ’ αδύναμη καρδιά που αιμορραγεί,
αφού στο σώμα μου κατάντησες πληγή.
Ρίξε μου φως απ’ τα σκοτάδια μου να βγω,
να σου φωνάξω πως ακόμα σ’ αγαπώ.

Στέλλα Πετρίδου