Σα λάγνο φως αφήνεται σε λυγερό σκοτάδι
κόρη τ’ ονείρου, η αγνή και ποθητή Ελένη.
Ποιος άνεμος τα χείλη της με πεθυμιά τα ραίνει
κι είν’ η ανάσα της φωτιά, ρίγος καυτό και χάδι;
Γλυκόλαλ’ η ανάγκη της κι η αύρα της γλυκάδι.
Μα ’ναι στου χρόνου τα δεσμά αιώνια ταγμένη.
Μοίρα που την αδίκησε και ρετσινιά της μένει,
συνώνυμο της συμφοράς και της χαράς ψεγάδι.
Απόψε που χαράματα τολμά να φτερουγίσει,
πάλι σα φως θε ν’ απλωθεί, το σκότος να ξεκάνει,
ευχή να στρώσει στο ποτέ, με μιας να γίνει πάντα.
Κι από του πόθου τις κορφές, σα μυρωμένη δύση,
να τη ζουμήξει τη σιωπή, ήχο ζεστό να βγάνει
κι απ’ τα δεσμά ν’ αναδυθεί σ’ ερωτική μπαλάντα.
Το σονέτο της Στέλλας Πετρίδου περιλαμβάνεται στο βιβλίο της "Σονέτα της αγάπης" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Άλφα πι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου