φράγμα της μνήμης της αχνής,
και περιμένω για το θαύμα σου
να πω χαλάλι.
Τον μάταιο κόσμο σου να δω
μέσα από σένα και να ζήσω
μαζί σου, τ' όνειρο να χτίσω
το ρηχό.
Κι αγωνιώ μες στη σιωπή.
Μα να χτυπήσω δεν τολμώ.
Λάθος αν είσαι ή σωστό,
τι νόημα έχει;
Δίχως το ναι σου τ' αλμυρό
και τ' ακριβό χαμόγελό σου,
φράγμα της μνήμης παραμένεις
να σε ζω.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου