Μα όχι, δε δεσμεύομαι μακριά της!
Στα δίχτυα της απόλυτης ντροπής,
της ζητιανιάς που κρύβει μια αγάπη
κάλπικη σαν άνυδρη βροχή
αρνούμαι το εγώ μου να κυλήσω.
Τι νόημα έχει το μαζί αν γίνει δάκρυ;
Τι νόημα έχει το εγώ και το εσύ
ψέμα αν μείνει και πληγή στο κάπου εκεί;
Στα σκοτεινά τα θέλω όταν ραγίσουν,
όταν ματώσουν απ' τα μη και τη ντροπή,
η μοναξιά το φως πια ζωγραφίζει
κι απλώνεται ξανθιά μες στο μπορεί.
Ω! Ελεύθερη ψυχή κι αληθινή!
Εσύ μονάχα φως! Εσύ!
Μοναχικά κι αν ζεις, αν ζεις,
στην τρέλα της απόλυτης σιωπής,
αγνή και ζωντανή κι αδέσμευτη κλωστή
σ' αλήθειας γη γλυκό τ' αγέρα αναπνέεις!
Κι ας είναι ύπουλος εχθρός η μοναξιά!
Μα όχι, δε δεσμεύομαι μακριά της!
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου