Σκορπισμένα σημάδια..

Κι έτσι πέρασε ο χρόνος ανώφελα

δίχως δάκρυ να σκεπάζει τη σιωπή,
δίχως πόθο να λυγίζει την απόφαση.
Συμβιβάστηκε κι αυτός με την ανάμνηση
κι όλα νέκρωσαν στην παύση αναμονής.

Κρίμα κι άδικο η εικόνα του μπροστά.

Μοναχά τους να σκορπίζουν τα σημάδια
σαν κούφια κύματα μιας θάλασσας ρηχής.

Στέλλα Πετρίδου