Σάββατο, 03 Σεπτεμβρίου 2022
Αναρτηθείσα: εδώ
Η ποίηση για κάθε ποιητή είναι ένα καράβι σε ένα ατέλειωτο προσωπικό ταξίδι, που σε βοηθάει να εξερευνήσεις τους βαθύτερους και άγνωστους ωκεανούς της ψυχής και του πνεύματος.
Κάθε φορά σε εκπλήσσει, διότι σου δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύπτεις περισσότερες καλά κρυμμένες πτυχές του εαυτού σου, που διαφορετικά δε θα γνώριζες ποτέ. Κατά τρόπο έμμεσο, κερδίζει και ο αναγνώστης, διότι γίνεται συνοδός, συνοδοιπόρος αυτής της πολύχρωμης, ως προς τη θεματική και εκδήλωση πολυποίκιλων συναισθημάτων, ποιητικής διαδρομής.
Η ποίηση βοηθάει να τονώσουμε και το ψυχικό αντιστασιακό μας ανάστημα στο άρρωστο κοινωνικό σύστημα, κατεστημένο. Μπορεί επίσης να συντελέσει στο να αποδράσουμε σιγά σιγά από τα ερείπια της καταστρεπτικής εγωιστικής ματαιοδοξίας της εποχής…
Η συλλογή «Σονέτα της αγάπης» περιέχει τριάντα ποιήματα της ποιήτριας Στέλλας Πετρίδου.
Το Σονέτο, είναι ένα ποιητικό είδος που αποτελείται από 14 στίχους. Γι’ αυτό και συχνά αποκαλείται και δεκατετράστιχο. Γεννήθηκε και καλλιεργήθηκε στην Ιταλία τον 13ο αιώνα μ.Χ., ενώ αργότερα άνθισε και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Διακρίνεται σε δύο βασικές μορφές σονέτων: το ιταλικό ή αλλιώς το κλασικό σονέτο και το αγγλικό.
«Τα σ΄ αγαπώ γυρεύουν στο σκοτάδι
τα δυο κορμιά τους που ριγούν να σμίξουν.
Το φόβο να νικήσουν μ΄ ένα χάδι
και τις φωνές της λογικής να πνίξουν.
Τα σ’ αγαπώ ξυπνούν με το φεγγάρι
κι υψώνουν την ανάσα τους στ’ αστέρια.
Αχ, νιότη δες! Ο πόθος σου σαλπάρει
να σφίξει τη χαρά στα δυο του χέρια !
Στη γλύκα της αγάπης φέρνεις ζάλη.
Μεθυστική ατμόσφαιρα θυμίζεις.
Ζητάς να γυμνωθείς πάλι και πάλι
κι αδιάφορα τα πρέπει μηδενίζεις.
Κι η μέρα πώς τον ήλιο της ν΄ απλώσει,
σαν της ζητάς κρυφά μην ξημερώσει;»
Αγάπη είναι ο Έρωτας, αλλά ο ανιδιοτελής έρωτας, ο έρωτας που προσφέρει, καλωσορίζει και δέχεται. Η αγάπη προχωρεί πέρα από τη σεξουαλική έλξη κι επιθυμία. Επεκτείνεται στη φιλία, στην αδελφοσύνη, με άλλους λόγους στη μυστική και δημιουργική συγγένεια.
Η συλλογή «Σονέτα της αγάπης» δεν αποτυπώνει μόνο τον συναρπαστικό δεσμό μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, αλλά αποτίει και φόρο τιμής στην αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις.
Κεντρικός πυρήνας αυτής της συλλογής η αγάπη, το συναίσθημα που γεννιέται αυθόρμητα, ανθίζει και καρποφορεί στην ψυχή του ανθρώπου διακριτικά και που σε κάθε ευκαιρία του αποδεικνύει με τον πιο γλυκό, τον πιο όμορφο και τον πιο συναρπαστικό τρόπο την ανυπολόγιστη αξία της ύπαρξής του στη δική του ζωή.
«Τα λόγια που μου φύλαγες μαχαίρια.
Μα πώς σ ΄αγαπώ μου ν΄ ασφαλίσω;
Αιμορραγούν μες στ ΄αδειανά μου χέρια
πληγές που γύρεψαν να σε μισήσω.
Χειμώνες πια μετρούν τα περασμένα
κι οι μνήμες παραδίνονται στο δάκρυ.
Μ΄ ακόμα στης ψυχής τα γκρεμισμένα
η μοίρα μου παλεύει να βρει άκρη.
Ακτίδα να γενεί μες στο σκοτάδι,
πηγάδι τις πληγές μου να ξεπλένει!
Κι η αγάπη ν΄ αφεθεί μ΄ ένα της χάδι,
να νιώσει Άνοιξη λουλουδιασμένη!
Στο σώμα μου να γείρει φεγγαράδα,
του πόθου μου να φέρει τη λιακάδα!»
Διαβάστε το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου