Στέλλα Πετρίδου | Συνέντευξη τεσσαρακοστή δεύτερη (La Famiglia News)

Περιοδικό «lafamiglianews.gr»

Πέμπτη, 03-03-2022
Δημοσιευμένη εδώ

Αρχισυντάκτης η: Δέσποινα Σιδέρη

Η Στέλλα Πετρίδου είναι μια νέα ταλαντούχα κοπέλα. Γράφει ποιήματα, στίχους, αλλά και βιβλία.

Παράλληλα εργάζεται ως λιμενικός, σε ένα από τα πανέμορφα νησιά μας, τη Λέσβο και ‘’χωρίζει’’ την μέρα της ανάμεσα στην εργασία και την οικογένειά της. Μέσα από την όμορφη κουβέντα-συνέντευξη, προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε τον άνθρωπο αλλά και τον δημιουργό. Προσωπικά την ευχαριστώ πολύ για το χρόνο της.

Ας ξεκινήσουμε από τα παιδικά σου χρόνια … να γνωρίσουμε τη Στέλλα. Που μεγάλωσες και τι αναμνήσεις μπορείς να μοιραστείς μαζί μας;

Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Λέσβο και συγκεκριμένα στο χωριό μου, τον Σκουτάρο. Έχω πολύ ευχάριστες αναμνήσεις από τα χρόνια αυτά. Ίσως γιατί κι οι εποχές ήταν διαφορετικές. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, ούτε κινητά τηλέφωνα και η συνεύρεση όλων γινόταν έξω στο δρόμο και στις γειτονιές, εκεί όπου μαζευόμασταν όλα τα παιδιά του χωριού και, πραγματικά, ευχαριστιόμασταν παιχνίδι και παρέα. Από μικρή είχα μια έντονη κλίση προς την τέχνη. Με συνάρπαζε να ασχοληθώ με το οτιδήποτε σχετικό. Κι αυτό δεν ήταν κάτι που συνέβαινε μόνο στη δική μου περίπτωση. Οι μεγαλύτεροι, ήταν αυτοί που με τον τρόπο τους ωθούσαν τα παιδιά προς την τέχνη, να ασχοληθούν δηλαδή με κάτι δημιουργικό, με κάτι που στο τέλος θα τους αποφέρει τη χαρά της δημιουργίας. Έτσι κι εγώ, ακολουθώντας την τάση της εποχής, καταπιάστηκα από μικρή ηλικία με το κέντημα, το πλέξιμο, τη ζωγραφική, την ξυλογλυπτική, τη μουσική, ακόμα και με τη γραφή.

Στιχουργός, συγγραφέας, σύντροφος, μητέρα και λιμενικός. Διάλεξε τη σειρά...

Μητέρα, σύντροφος, λιμενικός κι έπειτα δημιουργός. Δε θέλω να εγκλωβίσω το ενδιαφέρον μου για την τέχνη αποκλειστικά στη συγγραφή και τη στιχουργική. Ασχολούμαι με πολλά δημιουργικά πράγματα, περισσότερα από αυτά που φαίνονται προς τα έξω. Εννοείται βέβαια, πως η αγάπη μου για την ποίηση υπερέχει.

Σε ποια ηλικία ξεκίνησες να γράφεις και τι σε εμπνέει;

Ξεκίνησα να γράφω από την ηλικία των δέκα. Θυμάμαι, η πρώτη μου απόπειρα αφορούσε ένα ποίημα που έγραψα αυθόρμητα, ύστερα από ψυχολογική φόρτιση που μου είχε προκαλέσει η απώλεια του σκύλου μου. Έμπνευση για μένα μπορεί να είναι το καθετί (κατάσταση, εικόνα, αντίδραση) που θα μου προκαλέσει την ανάλογη ψυχολογική φόρτιση της στιγμής, αυτή που θα με ωθήσει με τη σειρά της στη δημιουργία. Το συναίσθημά μου είναι στην ουσία αυτό που θα αποτυπωθεί στο χαρτί και θα ’’ποτιστεί’´ με μπόλικη αγάπη, για να καταφέρει έπειτα να διοχετευτεί αυτούσιο και στην ψυχή του αναγνώστη, που είναι και ο τελικός αποδέκτης του έργου.

Στους στίχους σου διακρίνεται η ευαισθησία σου… και στο επάγγελμα σου ο δυναμισμός σου. Πόσο αντίθετα είναι το ένα στο άλλο... πόσο επηρεάζει το ένα το άλλο;

Δε μπορώ να τα ξεχωρίσω. Κι αυτό, γιατί, για να γράψει κανείς ένα στίχο πρέπει να είναι απόλυτα πειθαρχημένος κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Κι η πειθαρχία εμπεριέχει στους κόλπους της έναν μεγάλο δυναμισμό. Διαφορετικά, το τόλμημα της απογύμνωσης της ψυχής, της έκθεσης των αληθινών συναισθημάτων του γράφοντος και της απελευθέρωσης του εαυτού αποτυγχάνει. Πιο συγκεκριμένα, εγώ, που υπηρετώ την παραδοσιακή ποίηση, η οποία με τη σειρά της απαιτεί μέτρημα των συλλαβών και ρίμα στις καταλήξεις των στίχων, αποζητώ την πειθαρχία. Γιατί; Γιατί η πειθαρχία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία της προσπάθειας. Αν δεν επιχειρήσω με όλη μου τη δύναμη να ξεδιπλώσω το όποιο ταλέντο μου σ’ αυτό που κάνω, αν δεν τολμήσω να αποκαλύψω στον αναγνώστη κομμάτια του εαυτού μου που για χρόνια κρύβω στο συρτάρι της ψυχής μου, αυτό θα φανεί και κατά συνέπεια η προσπάθειά μου θα πέσει στο κενό. Φυσικά και δεν αποζητώ κάτι τέτοιο, όπως δεν το αποζητά για τον εαυτό του κανένας δημιουργός.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο χώρο της δουλειάς μου. Ένας λιμενικός φυσικά και οφείλει να είναι απόλυτα πειθαρχημένος στο αντικείμενό του, να διαθέτει αρκετό δυναμισμό, ώστε να καταφέρει να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο που έχει αναλάβει, το οποίο δεν αφορά μόνο την εξυπηρέτηση του πολίτη, αλλά και τη διαφύλαξη των συνόρων της πατρίδας του, την εκπροσώπηση της χώρας του στο εξωτερικό και πολλά άλλα. Οφείλει όμως να διαθέτει και ευαισθησία, διότι χωρίς αυτήν οι υπηρεσίες του καταλήγουν να αποτελούν υπηρεσίες μιας άψυχης ψυχής που δε λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες της κάθε ανάγκης που προκύπτει καθημερινά στο χώρο εργασίας του, πράγμα το οποίο δεν είναι θεμιτό. Ο λιμενικός οφείλει πάνω από όλα να είναι άνθρωπος, γιατί η δουλειά του απευθύνεται σε ανθρώπους, σε όλους τους ανθρώπους, είτε αυτοί είναι ναυτικοί στο επάγγελμα, είτε ψαράδες, είτε Έλληνες στην εθνικότητα είτε όχι, είτε παράνομοι μετανάστες σε απόγνωση, είτε νόμιμοι.

Δώδεκα βιβλία συνολικά... ποιο χρειάστηκε περισσότερο χρόνο να γραφτεί και γιατί;

Οπωσδήποτε, αυτό που μου έκλεψε τον περισσότερο χρόνο ήταν το μυθιστόρημά μου με τίτλο «Η αγάπη μπορεί», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελκυστής», το οποίο υπήρξε αρκετά πολυσέλιδο. Κι αυτό, γιατί το μυθιστόρημα, σε αντίθεση με μια ποιητική συλλογή, απαιτεί πολύ μεγαλύτερη αφοσίωση, οργάνωση και συγκέντρωση από ένα ολιγόστιχο ποίημα, που παρουσιάζει την αποτύπωση του συναισθήματος της στιγμής. Φυσικά και υπάρχει συναίσθημα κατά τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Επειδή όμως στο μυθιστόρημα ο δημιουργός κρύβεται πίσω από την προσωπικότητα του κάθε ήρωα που παρουσιάζει στην ιστορία του, περιορίζει αρκετά τις ελευθερίες του και τις προσωπικές του διαθέσεις, προκειμένου να κάνει πιο πειστική και παραστατική την ιστορία που απευθύνει στον αναγνώστη.

Αρκετά σύντομα κυκλοφόρησε, θεωρώ, η δεύτερή μου ποιητική συλλογή, που φέρει τον τίτλο «Αποχωρισμός» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άλφα πι». Ο λόγος που γράφηκε, ήταν για να συνοδέψει το ομώνυμο τραγούδι του βιβλίου, το οποίο είναι αρκετά μελαγχολικό και συγκινητικό, αν το ακούσετε, αφιερωμένο στη ναυτομάνα Αιγνούσα, που αμέτρητες φορές στη ζωή της αποχωρίστηκε το βλαστάρι της, καθώς το έκλεβε κάθε τόσο η θάλασσα και η ανάγκη επιβίωσης.

Σου αρέσει η έμμετρη ποίηση... Έχεις αναφερθεί στην ιαπωνική ποίηση, σε δύο βιβλία σου και στη λυρική γαλλική, σε άλλα δύο. Το να προσπαθείς να γράφεις με διαφορετικό τρόπο δεν αποτελεί τροχοπέδη;

Το να γράφεις κάθε φορά, πατώντας σε διαφορετικά ποιητικά καλούπια, είναι συναρπαστικό. Είναι αυτό που ονομάζει ένας δημιουργός «η μαγεία και το μεγαλείο της ποίησης». Για μένα αυτό είναι εν τέλει ποίηση. Η πολύπλευρη εικόνα της. Κι ο δημιουργός έχει χρέος να παρουσιάσει αυτή την πολύπλευρη εικόνα της ποίησης στον αναγνώστη. Διαφορετικά, η ποίηση θα χάσει με τον καιρό την αξία της και θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, ίσως μια απλή αποτύπωση. Ο δημιουργός, οφείλει μεν να αποτυπώσει τον συναισθηματικό κόσμο του στο χαρτί, αλλά οφείλει επίσης να αποδείξει ότι μπορεί να αναδείξει, επιστρατεύοντας το όποιο ταλέντο του και το μεγαλείο της τέχνης που υπηρετεί.

Από το πλήθος των τραγουδιών που έχεις γράψει, ποιο θεωρείς ότι είναι αυτό που σε αντιπροσωπεύει περισσότερο; Ποιο είναι πιο κοντά στη Στέλλα;

Λατρεύω τη «Μαυρομαλλούσα» μου. Δεν το έχω κρύψει ποτέ. Για μένα το τραγούδι αυτό είναι η αποτύπωση του πόθου, του ονείρου και της ελπίδας μαζί, για την απόκτηση της μιας και μοναδικής αληθινής και παντοτινής αγάπης. Από εκεί και πέρα, επειδή ως άνθρωπος έχω αρκετές φορές τις ψυχολογικές μου μεταπτώσεις, το τραγούδι που με αντιπροσωπεύει πάρα πολύ ως προσωπικότητα είναι «Τα κύματα». Αρκετά μελαγχολικός και απαισιόδοξος ο στίχος του, ωστόσο έρχεται η μελωδία του να ξυπνήσει λίγο την ελπίδα του ανθρώπου και να ενθαρρύνει την κουρελιασμένη από τα βάσανα ψυχή του, ώστε να συνεχίσει το δρόμο της ζωής. Γιατί τελικά η ζωή, ακόμα και με τα βάσανά της, είναι ωραία.

Από καλλιτέχνες που δεν βρίσκονται μαζί μας ...ποιος/α θα ήθελες να είχε ερμηνεύσει στίχους σου;

Ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τον λατρεύω με όλο μου το είναι.

Ποιον θεωρείς πετυχημένο άνθρωπο;

Τον ευτυχισμένο άνθρωπο. Σπάνιο είδος ανθρώπου μεν, αλλά όχι ανύπαρκτο.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Να υπηρετήσω όσες περισσότερες ποιητικές φόρμες μπορώ. Αυτή είναι η επιδίωξή μου για το μέλλον και εύχομαι να τα καταφέρω.