«Ποιος μπορεί να ορίσει τι είναι στ’ αλήθεια η μοναξιά; Ένα απλό συναίσθημα; Βίωμα; Υπερβολή; Πραγματικότητα; Επιλογή; Ή καταναγκασμός;
Όλα και τίποτα. Ναι! Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ειλικρινής απάντηση. Επιλέγω τη μοναξιά, όταν με απειλεί η καταιγίδα της υποκριτικής συνύπαρξης. Επιλέγω τη μοναξιά, όταν ουρλιάζει εφιαλτικά το μέσα μου, που σαπίζει μέρα με τη μέρα, καθώς η μαζική συσσώρευση καταπιεστικής μούχλας διογκώνεται, έτοιμη να υπερχειλίσει, κατασπαράζοντας κάθε μου σπίθα για ζωή. Καταναγκάζομαι να ζήσω σε απομόνωση για να προφυλάξω ό,τι απέμεινε από τον πληγωμένο, ποδοπατημένο εγωισμό μου. Καταναγκάζομαι να επιλέξω το τίποτα από το όλα, που απλόχερα μου υπόσχεται η καρδιά μου από παιδί.
Κι ο έρωτας; Πώς να σκορπίσει τώρα αστερόσκονη στα όνειρα; Πώς να χαρίσει το τεράστιο χαμόγελο στα χείλη; Πώς να παλέψει με το γήινό του πρόσωπο που, όχι, δεν είναι πια αγγελικό; Δεν ήταν ποτέ! Ίσως!
Η μοναξιά καλά βαστά τ’ απωθημένα στο σκοτάδι. Μα όλο ζητά. Και καρτερεί. Αδημονεί για τ’ αύριο, που μακρινό της μοιάζει. Για κείνο, που ορθάνοιχτα παράθυρα ανοίγει στο κενό, να δει ορίζοντα παντού, ν’ απλώσει βλέμματα στο φως, να γεύονται τις χάρες του στο δέρμα τους επάνω, να νιώθουνε το ρίγος των ανέκφραστων ευχών, να ζουν το άπιαστο, το ποθητό, το τόσο, μα τόσο ουτοπικό κρυστάλλινο παρόν.
Η μοναξιά που προκαλεί η ερωτική απογοήτευση, είναι αυτή που με οδήγησε να γράψω το «Έλα ξανά». Μοναξιά νιώθει κανείς στα ξαφνικά, όταν χάνει τη χαρά μέσα απ’ τα χέρια του, όταν έρχεται ο χωρισμός δίχως καλέσματα, όταν μισητά η ζωή γίνεται κάρβουνο, μαύρο σκοτάδι που σκορπίζεται παντού, εγκλωβίζοντας τα θέλω στα υπόγεια της σιωπής. Ένα τσιγάρο μένει μόνο για παρηγοριά ως αναγκαία, επιβλητική αναμνήσεων συντροφιά, δίπλα στα ξεθωριασμένα από το χρόνο γράμματα αγάπης, γράμματα υποσχέσεων παντοτινής, απόλυτης ευτυχίας.
Τα γράμματα μαραίνονται απ’ το χρόνο σαν κυλά ανεπηρέαστος, ανέκφραστος, ανέγγιχτος. Γίνονται σκόνη μες στο σύννεφο που κυβερνά η μοναξιά. Μα η λησμονιά τους δεν επέρχεται. Η δύναμή της εξατμίζεται από τη δύναμη που κρύβει η πεθυμιά. Μνήμες του παρελθόντος γυροφέρνουν στο μυαλό κι ο έρωτας καλά κρατεί.
«Έλα» κραυγάζει η σιωπή.
«Έλα ξανά», το όνειρο ν’ ανθίσει,έστω κι αν σ’ όνειρο απλώσεις τη χαρά, ζωή να ζήσουμε μαζί, να μη μπορεί ποτέ του πια ο ήλιος μας να δύσει.
Το τραγούδι «Έλα ξανά» θα συμπεριληφθεί στη νέα μουσική και ποιητική συλλογή μου, που θα φέρει τον ίδιο τίτλο και που αναμένεται να κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο του 2020.
Κεντρικό θέμα της συλλογής η μοναξιά.»
Στέλλα Πετρίδου
Έλα ξανά
Στίχοι: ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ
Μουσική: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΗΣ
Ερμηνεία: ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΔΑΓΙΑΣΗ
Νύχτα αξημέρωτη η μοναξιά μου.
Ζωή που χάνεται ο χωρισμός.
Μια αγάπη πνίγεται στην κάμαρά μου.
Βαρύ τσιγάρο κι ένας καημός.
Έλα σαν όνειρο και κράτησέ με.
Πες πως μ’ αγάπησες αληθινά
και μες στο όνειρο ταξίδεψέ με.
Μαζί σου πάρε με παντοτινά.
Έλα ξανά, έλα ξανά.
Γράμμα που γέρασε από το χρόνο
τις λέξεις πέταξε σε μια γωνιά.
Κι όμως δε νίκησε ποτέ τον πόνο.
Δεν το λυπήθηκε η λησμονιά.
Πρώτη ανάρτηση: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου