Νύχτα σκορπίστηκε στη σκέψη μου ξανά
και το σαράκι βρίσκει τρόπο να στεριώσει.
Κι εγώ, μισός και μοναχός περπατητής
των μακρινών μου διαδρομών και της φυγής,
από το μάταιο μου τίποτα που ζω
γυρνώ στ’ αγνώριστο το χθες μου, το χαμένο,
και γίνομαι άδικος της μοίρας μου κριτής.
Πληγές μ’ αφήνει στο κορμί η πεθυμιά,
γιατί είν’ αγκάθι ο χρόνος που ’φυγε και πάει.
Και τώρ’ απόμεινε στα μάτια μου ο θυμός,
σα πυρετός να καίει τα στήθια, φθονερός,
να μεγαλώνει της ψυχής μου τα κενά.
Μα απ’ τα κενά μου πάλι ντύνεται ανάγκη,
όταν στα ζόρικα με βρίσκει ο μισεμός.
Τα λόγια γίνονται κριτές της αντοχής,
αυτής που χάθηκε απ’ τα βάσανα που ήρθαν,
γιατί στα δύσκολα βαραίνουν τα καρφιά,
όταν κεντούν αγριεμένα την καρδιά.
Κι αυτό που μένει ’ναι μια μόνιμη ενοχή,
που σακατεύει το μυαλό κι ας μη φοβάται
κι ας μην τ’ αφήνει μόνο του η συννεφιά.
Κι η λύπη τώρα γίνετ’ άγρυπνος φρουρός,
που το κορμί μου απ’ το δάκρυ της μουλιάζει,
όπως η θάλασσα μουλιάζει τη σιωπή,
όταν βουλιάζει κάθε ελπίδα της κρυφή
και κάνει σκόνη κάθε ανάσα της βαθιά
για να μη βρίσκει στη χαρά να ξημερώσει.
Ποια σκέψη τώρα να σταθεί ανατροπή;
Νύχτα σκορπίστηκε κι εγώ στα σκοτεινά
ψάχνω μια ελπίδα να πιαστώ απ’ τα μαλλιά της.
Σαν τριγυρνώ στη μοναξιά περπατητής
και ονειρεύομαι το άστρο της φυγής,
μιας και στο τίποτα βαρέθηκα να ζω,
βάζω μπροστά για τ’ αύριό μου το μεγάλο
με την ευχή να βγω απ’ την τρέλα της νικητής.
και το σαράκι βρίσκει τρόπο να στεριώσει.
Κι εγώ, μισός και μοναχός περπατητής
των μακρινών μου διαδρομών και της φυγής,
από το μάταιο μου τίποτα που ζω
γυρνώ στ’ αγνώριστο το χθες μου, το χαμένο,
και γίνομαι άδικος της μοίρας μου κριτής.
Πληγές μ’ αφήνει στο κορμί η πεθυμιά,
γιατί είν’ αγκάθι ο χρόνος που ’φυγε και πάει.
Και τώρ’ απόμεινε στα μάτια μου ο θυμός,
σα πυρετός να καίει τα στήθια, φθονερός,
να μεγαλώνει της ψυχής μου τα κενά.
Μα απ’ τα κενά μου πάλι ντύνεται ανάγκη,
όταν στα ζόρικα με βρίσκει ο μισεμός.
Τα λόγια γίνονται κριτές της αντοχής,
αυτής που χάθηκε απ’ τα βάσανα που ήρθαν,
γιατί στα δύσκολα βαραίνουν τα καρφιά,
όταν κεντούν αγριεμένα την καρδιά.
Κι αυτό που μένει ’ναι μια μόνιμη ενοχή,
που σακατεύει το μυαλό κι ας μη φοβάται
κι ας μην τ’ αφήνει μόνο του η συννεφιά.
Κι η λύπη τώρα γίνετ’ άγρυπνος φρουρός,
που το κορμί μου απ’ το δάκρυ της μουλιάζει,
όπως η θάλασσα μουλιάζει τη σιωπή,
όταν βουλιάζει κάθε ελπίδα της κρυφή
και κάνει σκόνη κάθε ανάσα της βαθιά
για να μη βρίσκει στη χαρά να ξημερώσει.
Ποια σκέψη τώρα να σταθεί ανατροπή;
Νύχτα σκορπίστηκε κι εγώ στα σκοτεινά
ψάχνω μια ελπίδα να πιαστώ απ’ τα μαλλιά της.
Σαν τριγυρνώ στη μοναξιά περπατητής
και ονειρεύομαι το άστρο της φυγής,
μιας και στο τίποτα βαρέθηκα να ζω,
βάζω μπροστά για τ’ αύριό μου το μεγάλο
με την ευχή να βγω απ’ την τρέλα της νικητής.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα απέσπασε το Γ’ Βραβείο ποίησης στον 16ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος το Δεκέμβριο του 2019
Συμπεριλαμβάνεται στο νέο βιβλίο της Ένωσης που είναι αφιερωμένο στο διαγωνισμό αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου