Εκεί που ανθίζει το εμείς..

Μ’ αφού είσαι εσύ η φωνή της καρδιάς μου 

κι αυτή η φωνή μου λέει, προχώρα, ζήσε,
ζήσε με θάρρος για να φτάσεις το όνειρο,
το μεγάλο μας όνειρο, πώς να σωπάσω;
Δε χωράει η ψυχή μας σ’ ένα μαύρο δωμάτιο.
Η ματιά μας μεγάλη και μας σπρώχνει πιο πέρα,
εκεί, που οι δρόμοι ανοίγονται σ’ ασημένια φεγγάρια,
που τα βράδια κερνούν μ’ υποσχέσεις τη νιότη μας
κι απ’ τα χείλη γκρεμίζουν το κενό της φυγής μας.
Δε χωράει η ψυχή μας σε υπόγεια ανέραστα,
στου καιρού τα συντρίμμια που τη θλίψη υφαίνουν.
Η φωνή της καρδιάς μου ακόμα ριγεί.
Κι είσαι εσύ, που στο αίμα μου ρέεις και ζεις
και προχώρα μου λες στο μαζί,
εκεί, που πεθαίνει το εγώ,
καθώς γεννιέται κι όλο ανθίζει το εμείς.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα φιλοξενείται στην ανθολογία "162 ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Παππάς", Αθήνα 2020.