Στέλλα Πετρίδου: Συμμετοχή στην "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2019"

Κι ύστερα

Κι ύστερα τα λόγια ξεκληρίστηκαν

Κι ύστερα μια κόλαση στο χάρτη.

Κι έγινε στάχτη κάθε δύναμη συγχώρεσης

κι έμειν’ η απάτη να θυμίζει την αγάπη.

Κι ύστερα η σκέψη παραδόθηκε.

Κι ύστερα αρματώθηκε επειγόντως.

Και ξάφνου κρότος την απείλησε θανάσιμα

κι ανέμου τόπος τη φυλάκισε στο σκότος.

Κι ύστερα τα βλέφαρα χαμήλωσαν.

Κι ύστερα δυνάμωσε το δάκρυ.

Κι ένα αγκάθι ζωγραφίστηκε ανάμνηση

κι ένα φαρμάκι μεταλλάχθηκε Ιθάκη.

Κι ύστερα ο πόθος μαστιγώθηκε.

Κι ύστερα βαφτίστηκε «ο πόνος».

Κι έμοιαζε κλώνος μιας αδίστακτης εκδίκησης

κι ήτανε δρόμος, της ελπίδας δολοφόνος.

Κι ύστερα η άμυνα φιμώθηκε.

Κι ύστερα σκοτείνιασε η ανάγκη.

Πικρό σαράκι την κατάντησε η ανάμνηση

κάθε βραδάκι στο δικό της παρεάκι.

Κι ύστερα ορφάνεψε η μετάνοια.

Κι ύστερα αγκαλιάστηκε με μίσος.

Κι ήτανε ίσως η χειρότερή της κόλαση,

πληγή στο στήθος που σκοτείνιασε το ήθος.

Κι ύστερα η τρέλα ήρθε «σίφουνας».

Κι ύστερα τα πάντα ’γιναν φόβος.

Ποιος δούλος φθόνος στη φοβία του δε λύγησε;

Ποιος γέρος χρόνος έμεινε για πάντα μόνος;

Κι ύστερα ερήμωσε  το ύστερα.

Κι ύστερα νεκρώθηκε το κάτι.

Σ’ ένα αδράχτι εγκλωβίστηκε το σήμερα

και μόνο η άκρη του πια απόμεινε στο χάρτη.

*****

Κάθε φορά

Κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου χάνομαι.

Μέσα στο πλήθος το βουβό

μοναχικά κι ανόητα πλανιέμαι

έχοντας κόντρα τον καιρό

και λαβωμένη τη θλιμμένη μου καρδιά.

Κι είναι ο δρόμος ένας γδάρτης πυρετός.

Ποιος στην παγίδα των παθών δε τυραννιέται;

Ποια κακοτράχαλη ανάγκη αθώα προσπερνιέται

χωρίς μαχαίρια να ριζώνουν στα κενά;

Συνείδηση. Έτσι μου είπαν πως βαφτίστηκα τη νύχτα

μέσα στο πύρινο, αθέατο μου βάθος

φορτώνοντας στις πλάτες ένα βάρος ζωντανό.

Γιατί σαν άνθρωπος ορίστηκα να νιώθω,

να πονώ, να συμπονώ,

κι ας μου κεντούνε το κορμί οι στεναγμοί.

Το άδειο μου κορμί,

που το μπαλώνω κάθε μέρα και το θρέφω

μ’ όλα τ’ αδιάντροπα και στυγερά μου λάθη,

τα δεινά, στυγνά εγκλήματα, παραστρατήματα.

Και να σου ο πόλεμος μπροστά μου,

η φτώχεια, ο λιμός, ο ξεριζωμός,

ο σύγχρονος κατατρεγμός, η μιζέρια, η απάτη.

Και το μεγαλύτερο αγκάθι στη ψυχή μου η μοναξιά.

Κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου χάνομαι.

Σα μοιρολόι η ζωή,

ανήμπορη σκορπίζει τα φτερά της στον αγέρα.

Μα μες στη φρίκη των δεινών

μια ελπίδα στέκεται στο κρύο σαστισμένη

προσμένοντας πως κάπου, κάποτε,

ο ήλιος και πάλι θα φανεί μπροστά μου.

Έπαινος στους 34ους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης της Π.Ε.Λ.

*****

Και πάλι παιδί

Μεγαλώνω

κι όσο μεγαλώνω, μικραίνω.

Γίνομαι και πάλι παιδί,

σαν κι εκείνο τ’ αθώο παιδί,

που γυρνά στην αλάνα της γης,

και κοιτάζει στα μάτια τον κόσμο

λέγοντάς του με θράσος, μπορώ.

Μπορώ να σε κάνω καλύτερο!

Στ’ αλήθεια, το λέω! Μπορώ!

*****

Επιθυμία

Κρυμμένο στέκει το φεγγάρι

μες στ’ ουρανού τη σιγαλιά.

Έρμη απόψε η ακρογιαλιά.

Τώρα μια ευχή στο μαξιλάρι

για τ’ όνειρο γοργά σαλπάρει

και νέα του έρωτα φωλιά.

Κρυμμένο στέκει το φεγγάρι

μες στ’ ουρανού τη σιγαλιά.

Κι ο νους που ψάχνει για μπροστάρη

την πιο ανέλπιστη αγκαλιά,

ντύνει τη σκέψη με φιλιά

και ξαποσταίνει στο μακάρι.

Κρυμμένο στέκει το φεγγάρι.

Α΄ Βραβείο στον 19ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του λογοτεχνικού περιοδικού "Κελαινώ", στην κατηγορία ροντέλο (Περιστέρι, Νοέμβριος 2019)

*****

Μη ρωτάτε να σας πω

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί σωπαίνω.

Μοιάζει η φωνή μου με ρολόι σταματημένο.

Κι αν οι λέξεις μου δε βρίσκουν ουρανό,

λεπτοδείκτες μοιάζουν που ’σπασαν στα δυο.

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί σωπαίνω.

Μοιάζει η μοίρα μου σαν της φυγής το τραίνο.

Κι αν οι σκέψεις μου αλλάζουνε σταθμό,

επιβάτες μοιάζουν δίχως προορισμό.

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί θυμώνω.

Μοιάζω δαίμονες στην πλάτη να σηκώνω.

Κι αν χαράματα με βρίσκει μια ευχή,

με τραβάει τη μια, την άλλη μ’ απωθεί.

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί θυμώνω.

Μοιάζω κύμα που στα πέλαγα παγώνω.

Κι αν τον ήλιο μου υπόσχεται η φυγή,

το σκοτάδι στα βαθιά μου αιμορραγεί.

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί επιμένω.

Μοιάζω άβυσσος στο ψέμα μου να μένω.

Κι αν φουρτούνα η ζωή μου συναντά,

τα σκαλιά της ανεβαίνω αργά αργά.

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί επιμένω.

Μοιάζω ακόμα την οδύνη να υπομένω.

Κι αν τα χνάρια μου θρηνώ στα σκοτεινά,

ένα κλέβω από νωρίς να βγω μπροστά.

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί ελπίζω.

Μοιάζω μ’ όνειρα το μέλλον να ποτίζω.

Κι αν οι εικόνες μου λυγίζουνε στο φως,

την ημέρα τους χαρίζομαι φρουρός.

Μη ρωτάτε να σας πω, γιατί ελπίζω.

Μοιάζω ήρωας που δύσκολα λυγίζω.

Κι αν τα σύννεφα μου τάζουνε βροχή,

ξεγλιστρώ και δρόμο παίρνω στη ζωή.

Α΄ Βραβείο Ποίησης Προβληματισμού στον 34ο Διαγωνισμό «Σικελιανά 2018» από το Καφενείο των Ιδεών (Ιανουάριος 2019)

*****

Θλιμμένο μου σπουργίτι

Είναι που στέκεις στη γωνιά σου εγκλωβισμένο

σ’ ένα κλουβί που δεν επέλεξες για σπίτι.

Μα πώς να σου το πω, θλιμμένο μου σπουργίτι,

η παρουσία σου με κάνει ευτυχισμένο.

Σε σένα βρίσκει η ψυχή μου την αλήθεια

κι είσ’ η αλήθεια η μεγάλη, η καθάρια.

Κι εγώ βαδίζω πάνω στ’ απαλά σου χνάρια

για ν’ αποφύγω ό,τι μου ’γινε συνήθεια.

Εισ’ η αυγή που τη ματιά μου ανατέλλεις.

Είσ’ η γλυκιά και τρυφερή μου καλημέρα.

Είσαι το φως που λαμπυρίζει στον αγέρα

κι είμ’ ο ουρανός σου που ευχήθηκα να θέλεις.

Κι αν πεις πως νιώθεις στη γωνιά σου εγκλωβισμένο,

σ’ ένα κλουβί που δεν επέλεξες για σπίτι,

πώς να σ’ το πω γλυκά, θλιμμένο μου σπουργίτι;

Η απουσία σου θα με βρει γερασμένο.

Πώς να σ’ το πω, κρυφή ανάσα μου και αίμα,

πως απ’ τη μέρα σου γεννιέμαι και υπάρχω

κι απ’ το τραγούδι σου στα όνειρά μου άρχω

κι ας είν’ το υπόλοιπο της ζήσης μου ένα ψέμα.

Μα πώς μπορώ στεγνά γι’ αγάπη να μιλήσω,

αν την αγάπη μου δεν έχω δοκιμάσει,

αν δε τη σπρώξω μπρος στα ύψη της να φτάσει

και βρω το θάρρος το καλό της ν’ ασφαλίσω;

Είν’ τα φτερά σου η ζωή που σου ανήκει

για να πλανιέσαι στα πιο απίθανά σου μέρη

και να θυμίζεις της ελπίδας καλοκαίρι

κι όχι ένα άδουλο της μοίρας δεκανίκι.

Με μια μου κίνηση στον κόσμο σου σε ρίχνω.

Πέτα μακριά λοιπόν και πίσω μην κοιτάξεις!

Μ’ αν μια γωνιά ζητήσεις κάποτε ν’ αράξεις,

θε να με βρεις την αγκαλιά μου να σου δείχνω.

Στέλλα Πετρίδου
Και τα έξι ποιήματα συμπεριλαμβάνονται στον πέμπτο τόμο του βιβλίου "Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2019" (Ετήσια Λογοτεχνική Έκδοση Ε.Π.Ο.Κ., Αθήνα 2020)