Για να μπορώ..

Για να μπορώ να εμπιστεύομαι το σήμερα,

γκρεμίζω γέφυρες απ’ τα θεριά τ’ ανήμερα

κι ό,τι μου κρύφτηκε από φόβο στη σκιά μου,

τ’ αναζητώ να το φωλιάσω στην καρδιά μου.

Παλιές εικόνες μου υφαίνω για ανάμνηση

και δίνω μάχη να με σώσω από την άρνηση.

Στου ταξιδιού μου την αυγή χαράζω ελπίδα

κι αφήνω πίσω μου του χρόνου την παγίδα.

Για να μπορώ να οραματίζομαι το αύριο,

βάφω με χρώμα κάθε βλέμμα μου μακάβριο

κι από τα σπλάχνα του αρπάζω την πνοή μου

για να κεντήσω με ελπίδα τη ζωή μου.

Σε κάθε σκέψη μου ορθώνω την αλήθεια μου

να γίνει ο θρόνος μου κι όχι η κακή συνήθεια μου,

του πειρασμού την αγκαλιά να πολεμήσω

κι ό,τι με πρόδωσε με πάθος ν’ αγνοήσω.

Για να μπορώ να αγκιστρώνομαι απ’ το άλλοτε,

ποτίζω μ’ ομορφιά κάθε μουντό μου κάποτε

και με τα χέρια μου στον ήλιο απλωμένα,

μου τάζω όνειρα μ’ αγάπη φορτισμένα.

Λευκό παράθυρο ανοίγω στα υπέροχα

και στα υπόγειά μου πάθη τ’ αφανέρωτα

και μ’ ένα σάλτο στα πιο άφωνα ζητώ μου,

ντύνομαι σάρκα και οστά για το καλό μου.

Για να μπορώ να ξεμυαλίζομαι ακίνδυνα

και να σκορπίζομαι σε λάθη μου απύρηνα,

σπέρνω με πείσμα και πνοή τ’ ανύπαρκτά μου

κι έπειτα ανθίζω άλλη μια στα όνειρά μου.

Για να μπορώ να ξεμυτίζω κι απ’ τον πόνο μου,

γίνομαι χρόνος και παλεύω με το χρόνο μου.

Για να μπορώ να είμαι άνθρωπος και ν’ άρχω,

μου δίνω χώρο στη ζωή για να υπάρχω.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα απέσπασε το Β' βραβείο στον Η' Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.

Συμπεριλαμβάνεται στη νέα ανθολογία της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με τίτλο "ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ Η' Παγκόσμιου Ποιητικού Διαγωνισμού - 2019 Με θέμα: "Ο κόσμος μας στη θεωρία του χρόνου (παρελθόν, παρόν, μέλλον)"".