στα πιο απλά, στα πιο ταπεινά,
σ' εκείνα που θεωρούμε δεδομένα,
που δεν τα εκτιμούμε όπως τους αξίζει,
που δεν τα υπολογίζουμε ως κάποια,
που έτσι όμως και τα χάσουμε,
Η ευτυχία, λεν, είν' απλή
κι όμως εμείς την κάνουμε περίπλοκη,
γιατί είναι φύση μας η χαζομάρα,
γιατί είναι αίμα μας η πονηριά,
γιατί το λάθος μας ωθεί
κι εμείς με πείσμα τ' αναθρέφουμε
μες στη σιωπή.
Η ευτυχία, λεν, είναι δίπλα μας
κι όμως αδιάφορα τη νιώθουμε ως άλλη,
μια κούφια ατιμασμένη τρικυμία,
που ξεφτισμένη πα' στο σώμα μας βογκά.
Κι αλλού η ματιά μας σεργιανά
στα μουλωχτά πάλι και πάλι,
στα θλιβερά.
Η ευτυχία, λεν, είναι γύρω μας.
μα εμείς μακριά, πολύ μακριά,
ανοίγουμε στον ίσκιο μας το δρόμο
παράλογα να ζήσουμε πολλά
και θλιβερά, μονάχοι δίχως έλεος,
στη δυστυχία των παθών μας εν μια νυκτί
να οδεύσουμε.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου