Τόσα όνειρα..

Τόσα όνειρα κλεισμένα στο συρτάρι της ψυχής

προδομένα απ’ τη μοίρα κι αφημένα

στ’ αφανέρωτα θρηνήσαν τη ζωή,

γιατί ζωή δε ζήσανε, δεν είδαν, δε γνωρίσανε.

Στα υπόγεια ζωγραφίσαν τη λιακάδα,

τότε που ρήμαζε το δάκρυ μες στα μάτια,

τότε που έκλεβε μια ανάσα η ελπίδα

κι έβρισκε χώρο να οργώσει τη μορφή της.

Έστεκε όμορφη μες στα λευκά λιβάδια

κι έγνεφε γελαστή πολύ κι ευτυχισμένη.

Κι ήταν η μέρα η μεγάλη, η καθάρια.

Κι ήταν ο πόθος, η χαρά και η αγάπη.

Τόσα όνειρα τα φύλαξα για σένα,

γιατί εσύ ήσουν η ζωή που καρτερούσα.

Ήσουν η σκέψη, ο σταθμός της λογικής μου.

Ήσουν η λέξη που ’χα δέσμια στην καρδιά μου.

Στα ξενύχτια μου μες στ’ όνειρα σκορπούσα,

στα κρυφά μου μυστικά, τα σκουριασμένα,

να βρω αυτό που τόσο ήθελα, εσένα,

γιατί εσύ ήσουν η ζωή που καρτερούσα.

Και φορούσαμε στους ώμους μας φτερά

χέρι με χέρι στη χαρά να ταξιδέψουμε,

ν’ αγκαλιαστούμε στ’ ανοιχτά, ζωή να ζήσουμε,

να γίνουμ’ ένα, να νιώσουμε ένα.

Τόσα όνειρα ψυχής σου τα χρωστούσα.

Μέσα σε γράμματα αγάπης στα κεντούσα

κάθε μου βράδυ που έγραφα μόνο για σένα,

κάθε μου βράδυ που σε πρόσμενα στο φως.

Τόσα ανεπίδοτα σημάδια του έρωτά μου,

τόσες πληγές πα’ στο κορμί μου ανοιγμένες

για σένα που ’γινες η μοίρα μου για πάντα,

για σένα που ’γινες το δάκρυ στη σιωπή.

Μα αν κάποια μέρα τα βρεις κάπου πεταμένα,

ξενιτεμένα απ’ τα χνάρια μου για πάντα,

ξεθωριασμένα απ’ του χρόνου τις ρωγμές,

μην τ’ αγνοήσεις, μην τ’ αρνηθείς.

Είναι το δώρο της αγάπης μου για σένα,

που τόσα χρόνια προσευχόμουνα να ’ρθεις,

για σένα αγάπη μου που μου ’γινες η μοίρα

κι ας ήσουν μακριά κι ας ήσουνα φυγή.

Ως τα βάθη της ευχής μου της κενής,

ως τα πέρατα της μαύρης μου ορφάνιας

σ’ ανεπίδοτά μου γράμματα θα ζεις

για να με ζεις, για να με ορίζεις.

Κι αν ποτέ σου στην καρδιά σου δε με βρεις

κι αν τα γράμματα ποτέ σου δε διαβάσεις,

τα όνειρά μου στο συρτάρι της ψυχής

παρατημένα θα ζουν για σένα

ως το τέλος της χαμένης μου ζωής.

Στέλλα Πετρίδου
Πρώτη δημοσίευση: εδώ