Κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου χάνομαι.
Μέσα στο πλήθος το βουβό
μοναχικά κι ανόητα πλανιέμαι
έχοντας κόντρα τον καιρό
και λαβωμένη τη θλιμμένη μου καρδιά.
Κι είναι ο δρόμος ένας γδάρτης πυρετός.
Ποιος στην παγίδα των παθών δε τυραννιέται;
Ποια κακοτράχαλη ανάγκη αθώα προσπερνιέται
χωρίς μαχαίρια να ριζώνουν στα κενά;
Συνείδηση. Έτσι μου είπαν πως βαφτίστηκα τη νύχτα
μέσα στο πύρινο, αθέατο μου βάθος
φορτώνοντας στις πλάτες ένα βάρος ζωντανό.
Γιατί σαν άνθρωπος ορίστηκα να νιώθω,
να πονώ, να συμπονώ,
κι ας μου κεντούνε το κορμί οι στεναγμοί.
Το άδειο μου κορμί,
που το μπαλώνω κάθε μέρα και το θρέφω
μ' όλα τ' αδιάντροπα και στυγερά μου λάθη,
τα δεινά, στυγνά εγκλήματα, παραστρατήματα.
Και να σου ο πόλεμος μπροστά μου,
η φτώχεια, ο λιμός, ο ξεριζωμός,
ο σύγχρονος κατατρεγμός, η μιζέρια, η απάτη.
Και το μεγαλύτερο αγκάθι στη ψυχή μου η μοναξιά.
Κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου χάνομαι.
Σα μοιρολόι η ζωή,
ανήμπορη σκορπίζει τα φτερά της στον αγέρα.
Μα μες στη φρίκη των δεινών
μια ελπίδα στέκεται στο κρύο σαστισμένη
προσμένοντας πως κάπου, κάποτε,
ο ήλιος και πάλι θα φανεί μπροστά μου.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα προκρίθηκε στην τελική φάση της διοργάνωσης των 34ων Δελφικών Αγώνων Ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (στην τελική 50άδα) ανάμεσα σε 500 και πλέον συμμετοχές και απέσπασε Έπαινο.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, στις 16 Ιουνίου 2019.
Ακολουθεί η απαγγελία του ποιήματος:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου