Εκείνη..

Την είδα μέρα να χαμογελά

κι ήταν, Θεέ μου, το χαμόγελό της

Άνοιξη ευωδιαστή στα μάτια μου.

Ήταν ο ήλιος σε γαλάζιο ουρανό,

η ανθισμένη αμυγδαλιά μέσα του Μάρτη,

το ομορφότερο φεγγάρι στο βυθό.

Την είδα να τρέχει στα λιβάδια

κι ήταν, Θεέ μου, η ανάσα της

ενός παιδιού που λαχανιάζει.

Ανέμιζε ο αγέρας τα μαλλιά της

και άπλωνε ο πόθος την ελπίδα του

να βρει ζεστή φωλιά στην αγκαλιά της.

Την είδα θάλασσα να τραγουδά

κι ήταν, Θεέ μου, η φωνή της

κελάηδισμα μικρού χελιδονιού.

Και ξύπναγαν οι νότες της τη φύση

ποτίζοντας χαρά στα περιβόλια της,

κοιμίζοντας αιώνια τα μίση.

Την είδα δρόμο μου να με καλεί

κι ήταν, Θεέ μου, το κάλεσμά της

ταξίδι μαγικό πέρα απ’ τα σύννεφα,

εκεί που ξεκουράζεται η αγάπη

και λούζεται μονάχα από έρωτα

κλειδώνοντας στα υπόγεια το δάκρυ.

Έσυρα το βήμα μου σ’ εκείνη

και τράβηξα μακριά να την προφτάσω

φωνάζοντας στο διάβα το όνομά της.

Κι όπως στα χνάρια της χανόμουνα

και σκέπαζε η νύχτα τη σκιά της,

χαμήλωνε ο χρόνος και κρυβόμουνα.

Άνοιξα τα μάτια μου από φόβο

και σκόρπισα παντού για να τη βρω.

Μα που χάθηκες, γλυκιά μου οφθαλμαπάτη;

Όνειρο ήσουν, του πόθου μου ευχή;

Πάρε με, ύπνε μου, στα δίχτυα σου και πάλι

κι επέστρεψε με εκεί που βρέχομαι ζωή.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Έρωτας είναι", εκδόσεις "άλφα πι"

Ακολουθεί η απαγγελία του ποιήματος από τη Στέλλα Πετρίδου: