Πνοή..

Χέρια μου άδεια από καιρό,

ψάχνω κουβέρτα να τους βρω

ν’ αγκαλιαστούν οι μοναξιές,

να βρουν λημέρι οι χαρές.

Μέσα σε ρήγματα σκιών,

λησμονημένων εποχών,

ζητώ ανάσα σε στιγμές

να ξεπλυθώ απ’ τις ντροπές.

Τρέχω τη δίψα μου στο φως,

σ’ αυτό που απλώνεται εμπρός.

Σπρώχνω το βήμα πιο γοργά

να μην το κλέψει το αργά.

Πάλι νικά ο λογισμός,

ο απροσπέλαστος φρουρός

και λίθο ρίχνει στην καρδιά,

γιατί αμάρτησε βαριά.

Του πόθου ο αναστεναγμός

μένει να στέκεται βουβός

πάνω απ’ αγιάτρευτη πληγή,

που κάθε τόσο αιμορραγεί.

Κι αν η ελπίδα βλέπει φως,

σαν φευγαλέος κεραυνός,

λίγο αντέχει στη βροχή

και πάλι σβήνει και θρηνεί.

Χέρια μου άδεια από καιρό

κι όμως κουράγιο που να βρω

να δώσω φόρα στη ζωή,

αυτή που σκότωσα απ’ τα μη.

Σφίγγω τα δόντια με θυμό,

γιατί το μέλλον μου κενό.

Κρατώ στα στήθη μια πνοή.

Ίσως τη σώσει η προσμονή.

Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα φιλοξενείται στο "Ανθολόγιο 2018", εκδόσεις Αιολικά Γράμματα