Αφιερωμένο..

Στη σιωπή

που γεννάει το παγερό σκοτάδι της νύχτας.

Στην καρδιά 

που 'χει πάντοτε τα μάτια ανοιχτά.

Στη φυγή

που γαργαλάει γυμνή το κουρασμένο πείσμα.

Στην ευχή 

που δυναμώνει τη χαρά όταν χαμογελά.

Στο εσύ

που κρύβει μέσα του το είσαι, άρα υπάρχω.

Στο μαζί

που χτίζει η φλόγα του τη πιο κρυφή στιγμή.

Στο εκεί

που λαχταρά η ψυχή παντοτινό καρνάγιο.

Στο μπορεί

που 'χει και δύναμη και σθένος κι αντοχή.

Στα φιλιά

που ονειρεύονται παλάτια και λουλούδια.

Στα κενά

που αφήνει κάμποσα τ' ονείρου η διαδρομή.

Στα βαθιά

που κολυμπάει η τρελή του ποθητού συνήθεια.

Στα ζεστά

που γέρνει τρυφερά του έρωτα η πνοή.

Στο παρά
που το τρομάζει το χωρίς και η απάτη.

Στο ποτέ

που πλέει η υπόσχεση με χάρτινα πανιά.

Στο ξανά
που βράζει ο πειρασμός και της ζωής η ανάγκη.
Στο μετά
που φέρνει ο πόνος κι η μοιραία μοναξιά.

Στο χθες
που 'ταν καλύτερο και μύριζε ελπίδα.
Στο σήμερα
που 'χει μια στάλα από ομορφιά να κουβαλά.
Στο αύριο
που δίκασε ισόβια το θέλω σε παγίδα.
Στο μια ζωή
που τόσο δύσκολα θα γνέψει στα τυφλά.

Αφιερωμένο.
Σε σένα.
Σε μένα.
Σε μας.

Στέλλα Πετρίδου