Αγκαλιάζω τον πρόσφυγα..

Δεν το μπορώ, Θεέ μου!

Άνθρωπος είμαι, δε βαστώ!

Τι κι αν ζεσταίνεται η ανάσα μου στο τζάκι,

τι κι αν χαράματα η μέρα μου ηρεμεί

ξαπλώνοντας σε κείνα τα ζεστά,

τα πουπουλένια μου παπλώματα;

Άνθρωπος είμαι και πονώ!

Στη θέα του πεταματού

αδύνατον τη σκέψη μου
μισόγυμνη να ορίσω.

Κι έτσι ξυπνώ μες στη νυχτιά,

και δρόμο παίρνω στη βροχή.

Και με τον πόθο συντροφιά

χαράζω την πορεία μου,

μήπως μπορέσω την αυγή

με μια κρυφή μου αγκαλιά,

λίγη ελπίδα στο φτωχό,

που βρέχεται ξεσκέπαστος

στη λάσπη που του χάραξα,

για δυο λεπτά χαρίσω.