Και τι είναι ο έρωτας τελικά; Είναι σημαντικός και γιατί; Και γιατί πρέπει οι άλλοι να καθορίζουν τη ζωή σου, όταν εσύ δε θες να ερωτευτείς ή πολύ απλά δεν σου έτυχε μέχρι τώρα; Κι αν το κάνουν, πόσο καλά σε ξέρουν, ώστε να μπορούν να σου προσφέρουν το επιθυμητό; Δύσκολο εκ του αποτελέσματος. Πολύ δύσκολο.
Μιας και μπήκε Μάρτης θα σας πω μια ιστορία, έτσι για να καταλάβετε τι εννοώ.
Κάποτε οι μήνες αποφάσισαν να νοικοκυρευτούν. Να βρουν μια γυναίκα ο καθένας τους και να την παντρευτούν. Όλοι επέλεξαν μόνοι τους το έτερον τους ήμισυ, όλοι εκτός από έναν, τον Μάρτη. Εκείνος αδύναμος να επιλέξει, ίσως κι από ανεμελιά, έδωσε την εντολή σε κάποιους άλλους να επιλέξουν μία γυναίκα για τον ίδιο. Του έφεραν, λοιπόν, μία γυναίκα που φορούσε ένα μαντήλι. Του είπαν ότι είναι πολύ όμορφη κι εκείνος, χωρίς να το πολυσκεφτεί, την παντρεύτηκε. Το βράδυ, όταν έμειναν οι δυο τους κι εκείνη έβγαλε το μαντήλι, ο Μάρτης πανικοβλήθηκε. Η γυναίκα του ήταν η πιο άσχημη γυναίκα στον κόσμο. Κάθε φορά που την έβλεπε χωρίς μαντήλι άστραφτε, βροντούσε, έβρεχε και έριχνε τόση παγωνιά τριγύρω του, που δεν μπορούσε να σαλέψει άνθρωπος κοντά του. Όταν πάλι ηρεμούσε και την κοίταζε με το μαντήλι στο κεφάλι της, φανταζόταν ότι ήταν όμορφη και τότε γαλήνευε και άπλωνε τον ήλιο στον ουρανό. Έτσι βγήκε και η γνωστή παροιμία του μήνα τούτου: "Μάρτης είναι, χάδια κάνει. Πότε κλαίει, πότε γελάει"
Κανείς δε μπορεί να αποφασίζει για τη ζωή μας. Κι αν το κάνει, ποτέ, μα ποτέ δε θα μπορέσει να την καθορίσει ψυχικά, γιατί κανείς, μα κανείς δε μπορεί να υποδουλώσει την ίδια την ψυχή. Εκείνη πάντοτε θα βρίσκει τον τρόπο να μένει ελεύθερη, να στέκει ελεύθερη, να συλλογάται ελεύθερη, να ερωτεύεται ελεύθερη, να αγαπάει ελεύθερη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου