Στην άγνωστη αγαπημένη...

   Και ξέρεις τι είναι αυτό που με στενοχωρεί; ότι ξέρω. Ξέρω ότι όλα είναι μια αυταπάτη του μυαλού μας . Ξέρω τι έχω και ξέρω τι δεν έχω. Δεν ελπίζω τίποτα γιατί δεν μπορώ να έχω τίποτα. Ίσως ναι. Ίσως να μην καταφέρω ποτέ να σε δω πάλι. Ίσως να μην σε αγγίξω ποτέ ξανά. Ίσως να μη νιώσω ξανά αυτό το τρέμουλο, ίσως τα μάτια μου να μην ταξιδέψουν πάλι στο όνειρο την ώρα του φιλιού μας. Ποιος μπορεί να τα βάλει με τη μοίρα; Τη μοίρα που εδώ και καιρό μας έχει τραβήξει σε άλλους δρόμους.... κακούς ή καλούς ποιος ξέρει....

   Μου αρκεί αυτό το κάτι που έχουμε. Μου αρκεί που είσαι εδώ που με ακούς, μου αρκεί να μπορώ να ακούω τη σκέψη σου, να ξέρω πως νιώθεις και πώς αισθάνεσαι. Τι σημασία έχει το εφήμερο μπρος στο πιο αληθινό, στο πιο ειλικρινές συναίσθημα του κόσμου; Δε με νοιάζει λοιπόν αν θα σε έχω όπως τις νύχτες ονειρεύομαι, δε με νοιάζει που δεν μπορώ καν να σε δω.... μου αρκεί η σκέψη σου να είναι κοντά μου, να μου ξυπνάει συναισθήματα γλυκά, να αγγίζει τις χορδές της ψυχής μου.

   Και είναι όμορφο, πολύ όμορφο αυτό που μας ενώνει. Μια μελωδία μυστική που ενώνει δυο φευγάτους ανθρώπους, που αυτό που τους κρατάει στη ζωή είναι το όνειρο και το παράλογο της πλάνης τους. Ζήτα μου ό,τι θες από το παράλογο εαυτό μου , θα στο δώσω.... Είναι σημαντικό το κομμάτι της ψυχής που μου 'χεις δώσει και το φυλάω ακόμη....για όσο εσύ θες να είμαι εδώ... και για  όσο κρατήσει αυτό το παράλογο ταξίδι μας...

Στέλλα Πετρίδου