Ο φόβος ενυπάρχει μέσα μας. Στην ψυχή μας, στην
καθημερινότητά μας. Δεν εξανεμίζεται. Έχει τη δύναμη να κρύβεται, να μεταλλάσσεται
σε θάρρος, σε ενέργεια, σε πάλη. Πολλές φορές μας ξεγελά και ανακουφισμένοι από
την απουσία του διαχειριζόμαστε τον κίνδυνο με θράσος και πυγμή. Μα είναι που τις περισσότερες
φορές συγχέουμε το φόβο με το άγχος. Κι εκεί στο μπουρδούκλωμα των
συναισθημάτων κάνουμε τα πιο τραγικά λάθη. Και την πατάμε. Αναγνώριση απαιτεί.
Αναγνώριση κι αποδοχή. Ναι, κύριε, φοβάμαι
γι’ αυτόν, γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο. Έχω επίγνωση του κινδύνου και
τρέμω στην ιδέα της πτώσης. Μα δεν τον αποφεύγω. Είμαι εδώ για να πολεμήσω και
να τον νικήσω. Δεν κάνω τον φόβο μου φοβία, γιατί τότε γίνομαι μικρός κι
αδύναμος. Τραυματίζω την ψυχή μου και αισθάνομαι ενοχή. Εξοικειώνομαι μαζί του
και απευαισθητοποιώ ό,τι με ταράζει και με κάνει να ξεφεύγω. Έτσι και μόνο έτσι
αποδέχομαι το φόβο και ενυπάρχω μαζί του ως άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου