Μάνα

Είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα.

Χρόνια τα χρόνια μου περνούν από μπροστά μου

σαν χελιδόνια του Μαγιού να μου θυμίσουν

μιαν άνοιξη καινούρια πως με κλέβει.

Μα ’ναι το βλέμμα μου αγέρας, με σκορπάει

σε μονοπάτια σκοτεινά μιας ξένης νιότης,

μιας ξεχασμένης παιδικής ψυχής συνήθεια,

που όμορφα, νοσταλγικά μακριά κυλάει.

Κι είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα

κι εγώ παράξενα στον κόσμο αυτόν βαδίζω.

Σέρνομαι, χάνομαι, δειλός και τρομαγμένος,

πιόνι αόρατου χεριού και πώς αλλάζω.

Ψάχνω το χέρι σου στην αγκαλιά μου μέσα,

ψάχνω να το βρω στην καρδιά μου φυλαγμένο

όπως παιδί στο χάδι του περιπλανιόμουν,

μα δεν το βρίσκω, δεν το βρίσκω.

Ξέρω σε πόνεσα πολύ, το ξέρω, φταίω.

Δάκρυ το δάκρυ μου κυλά και πώς κρυώνω.

Γείρε κοντά μου να σε δω, μη φεύγεις, στάσου!

Κι αν παραπάτησα μπροστά σου γονατίζω.

Είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα

και στο ταξίδι του πολλά τα μονοπάτια.

Χάθηκα στις κακοτοπιές και τρέμω, κοίτα!

Μικρός κι αδύναμος τη μοίρα μου να ορίσω.

Μα ξέρω είσαι εδώ, το νιώθω, πάντα,

ακοίμητος φρουρός κοντά μου στέκεις,

τα βράδια μου εσύ τα νανουρίζεις

και με προσέχεις,  με προσέχεις.

Δύναμη κλέβω και μεθώ κοντά σου, μάνα.

Πάλι στο πλάι σου τον κόσμο ζωγραφίζω,

ουράνιο τόξο, που μετά την καταιγίδα

πανιά ανεμίζω και προχωρώ.

Ακολουθεί απόσπασμα όπου ο κύριος Μπάμπης Σταχτούρης, εκπαιδευτικός και συγγραφέας, απαγγέλλει το εν λόγω ποίημα, σε παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "Μίλα μου γι' αγάπη" στη Χίο.