Μακρύ αγκάθι..

Τι;
Τι γεννά μια στιγμή, βαθύ σκοτάδι μου,
η ζωή;
Βροχή το δάκρυ μου στο νησί.
Μακρύ αγκάθι μου κι άδικη μοίρα.

Απόμεινε η φωνή μου αγέρας κι αστραπή.
Τι να μένει τώρα, τι, για τ’ αύριο που αργεί;
Μια πέτρα για ευχή να φέρει ήλιο κι άνοιξη!

Τι;
Τι ζητά να μου πει, μικρό λιμάνι μου,
η σιωπή;
Μισή η ανάσα μου στο νησί.
Μακρύ αγκάθι μου, μάταιη ελπίδα.

Ανάμνηση δική μου το φως που ’χει χαθεί.
Τι να μένει τώρα, τι; Ποιο αύριο θα ’ρθει;
Ποιο, τάμα θ’ ακουστεί; Ποιο;
Ποιο χέρι θ’ απλωθεί να φέρει ήλιο κι άνοιξη;

Στέλλα Πετρίδου