Στίχοι: Στέλλα Πετρίδου
Μουσική: Κώστας Τότσιος
Ενορχήστρωση: Βασίλης Μαντόγλου
Download & Streaming Links:
Spotify:
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Κιθάρες: Κώστας Τότσιος
Μπάσο: Βασίλης Μαντόγλου
Προγραμματισμός - Ηχοληψία – Μίξη – Mastering: Βασίλης Μαντόγλου
Παραγωγή: Στέλλα Πετρίδου
Η ηχογράφηση έγινε στο Studio DIVA
© 2023 Καθρέφτης Ήχων Αληθινών
Από τον πέμπτο προσωπικό δίσκο της Στέλλας Πετρίδου με τίτλο «Μόνο εσύ», που θα κυκλοφορήσει σύντομα σε στίχους της ίδιας και σε μουσική σύγχρονων Ελλήνων συνθετών που διαγράφουν ήδη μια αξιόλογη πορεία στη μουσική. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει και σε μορφή cd.
Σημείωμα…
"Έρωτας κι αγάπη, δυο συναισθήματα με κοινό παρονομαστή, το σκίρτημα, το νοιάξιμο, το μοίρασμα, τον πόθο. Γι’ αυτά γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεδιπλώνει την αλήθεια του στο χαρτί. Κι έτσι, δε θα μπορούσα κι αυτή τη φορά, στην πέμπτη μου προσωπική δισκογραφική κατάθεση, να παραβλέψω την ανάγκη μου να συνεχίσει να γράφει από ψυχής.
Δέκα τραγούδια λοιπόν, δέκα διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, αυτού που τη μια στιγμή σου χαρίζει απλόχερα τα πάντα και την άλλη σου τα στερεί όλα πεισματικά. Γιατί; Μα γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Αυτό είναι η αγάπη. Η νοστιμιά της ζωής, η απόδειξη πως υπάρχουμε συνειδητά, όχι μονάχα στις χαρές της, όχι μονάχα στις ανέμελες στιγμές της, μα περισσότερο στις λύπες της, στις ανατροπές της, στις υπαρκτές και ζόρικες δοκιμασίες της. Άλλωστε, ποιος είπε πως οι χαρές κι οι ανέμελες στιγμές ανθίζουν πάντα; Δεν ανθίζουν πάντα δυστυχώς. Υπάρχουν φορές που γιγαντώνουν σα θεριά, ριζώνουν στον χρόνο και παινεύονται. Υπάρχουν όμως κι οι άλλες φορές, οι πιο σκοτεινές κι οι πιο ζόρικες, που μαραίνονται από τη λήθη, λυγίζουν στο δρόμο της σαν κυλιστούν, πέφτουν και σβήνουν. Σβήνουν… Όπως ακριβώς σβήνει κι ο έρωτας. Όπως ακριβώς σβήνει κι η αγάπη. Ώσπου και πάλι απ’ την αρχή, η χαρά γίνει γιορτή, διώξει τη λύπη από κοντά της, τη σιωπή και το σκοτάδι. Ώσπου και πάλι ο έρωτας αγάπη αναζητήσει στο πλευρό του, ζωή να ζήσει αληθινή, ζωή κι ο ίδιος ν’ αναστήσει…"
Στέλλα Πετρίδου
Στίχοι:
Κρυφό μαράζι, λάθος μου και πάθος μου μοιραίο,
στη σκέψη σου ναυάγησα, σα βράχος καταρρέω
κι είναι μεγάλος ο καημός μου.
Χωρίς εσένα, πώς να ζω;
Αχ, κοριτσάκι μου, να ’σουν εδώ,
να σου ’φερνα παράξενα κοχύλια απ’ το βυθό,
τα ομορφότερα, τα πιο διαλεχτά,
να τα ’πλεκα επάνω σου στεφάνι στα μαλλιά.
Φεγγάρι μου, στολίδι μου κι απόψε πάλι κλαίω.
Συγχώρεσε τα λάθη μου, εγώ για όλα φταίω
κι είναι μεγάλος ο καημός μου.
Χωρίς εσένα πώς να ζω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου