Το ριζικό - Κώστας Τηγάνης

Στίχοι: Στέλλα Πετρίδου

Μουσική: Γιάννης Σκαρής

Β' φωνή: Γιάννης Σκαρής

Ενορχήστρωση: Γιάννης Σκαρής

Download & Streaming Links: https://orcd.co/stella_petridou_mono_esy?fbclid=IwAR0MANGWM9tc_oSlQFWxBoP3DZIWgjcdodxHW9eV8-R9SSPZKHg--z_BENU

Spotify: https://open.spotify.com/album/3XHjlSsaAsJsaEJBRm9Nke

Έπαιξαν οι μουσικοί:

Γιάννης Σκαρής: Μπουζούκι, ακουστική κιθάρα, κρουστά

Βασίλης Μαντόγλου: Κιθάρα, μπάσο

Προγραμματισμός - Ηχοληψία – Μίξη: Γιάννης Σκαρής (studio Vision)

Mastering: Βασίλης Μαντόγλου (Studio DIVA)

Παραγωγή: Στέλλα Πετρίδου

Η ηχογράφηση έγινε στο Vision Studio από το Γιάννη Σκαρή και στο Studio Diva από το Βασίλη Μαντόγλου

© 2023 Καθρέφτης Ήχων Αληθινών

Από τον πέμπτο προσωπικό δίσκο της Στέλλας Πετρίδου με τίτλο «Μόνο εσύ», που θα κυκλοφορήσει σύντομα σε στίχους της ίδιας και σε μουσική σύγχρονων Ελλήνων συνθετών που διαγράφουν ήδη μια αξιόλογη πορεία στη μουσική. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει και σε μορφή cd.

Σημείωμα…

"Έρωτας κι αγάπη, δυο συναισθήματα με κοινό παρονομαστή, το σκίρτημα, το νοιάξιμο, το μοίρασμα, τον πόθο. Γι’ αυτά γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεδιπλώνει την αλήθεια του στο χαρτί. Κι έτσι, δε θα μπορούσα κι αυτή τη φορά, στην πέμπτη μου προσωπική δισκογραφική κατάθεση, να παραβλέψω την ανάγκη μου να συνεχίσει να γράφει από ψυχής.

Δέκα τραγούδια λοιπόν, δέκα διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, αυτού που τη μια στιγμή σου χαρίζει απλόχερα τα πάντα και την άλλη σου τα στερεί όλα πεισματικά. Γιατί; Μα γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Αυτό είναι η αγάπη. Η νοστιμιά της ζωής, η απόδειξη πως υπάρχουμε συνειδητά, όχι μονάχα στις χαρές της, όχι μονάχα στις ανέμελες στιγμές της, μα περισσότερο στις λύπες της, στις ανατροπές της, στις υπαρκτές και ζόρικες δοκιμασίες της. Άλλωστε, ποιος είπε πως οι χαρές κι οι ανέμελες στιγμές ανθίζουν πάντα; Δεν ανθίζουν πάντα δυστυχώς. Υπάρχουν φορές που γιγαντώνουν σα θεριά, ριζώνουν στον χρόνο και παινεύονται. Υπάρχουν όμως κι οι άλλες φορές, οι πιο σκοτεινές κι οι πιο ζόρικες, που μαραίνονται από τη λήθη, λυγίζουν στο δρόμο της σαν κυλιστούν, πέφτουν και σβήνουν. Σβήνουν… Όπως ακριβώς σβήνει κι ο έρωτας. Όπως ακριβώς σβήνει κι η αγάπη. Ώσπου και πάλι απ’ την αρχή, η χαρά γίνει γιορτή, διώξει τη λύπη από κοντά της, τη σιωπή και το σκοτάδι. Ώσπου και πάλι ο έρωτας αγάπη αναζητήσει στο πλευρό του, ζωή να ζήσει αληθινή, ζωή κι ο ίδιος ν’ αναστήσει…"

Στέλλα Πετρίδου

Στίχοι:

Λυγά του ανέμου το πουλί δίχως φτερά στον ώμο

κι από πουλί πια σέρνεται φύλλο ξερό στο δρόμο.

Κόρη ήταν κάποτε ξανθή κι είχε γαλάζια μάτια

και μια καρδιά διαμαντικό είκοσι δυο καράτια.

Μην κλαις πουλί, κόρη ξανθή, το σ’ αγαπώ θα δώσει

κι ένα φιλί ερωτικό θα ’ρθει να σε γλιτώσει.

Κάμποι, λαγκάδια και βουνά κι άγριο της γης χορτάρι

τ’ ανέμου τούτο το πουλί το παίξανε στο ζάρι.

Κι ούτε φωνή, ούτε λαλιά η κόρη πια δε βγάνει,

αφού το ριζικό σκληρή της φύλαγε πλεκτάνη.

Στα μακρινά, στ’ απόκρημνα, στης λήθης τα κατώγια,

κει που ραγίζουν οι στιγμές, σιγή κρατούν τα λόγια.

Βάσταξε, κόρη, φόρεσε φτερά το ριζικό σου!

Πουλί ’σαι πάλι κι ο άνεμος για να πετάς δικός σου!