Βιβλιοκριτική για το μυθιστόρημα "Μικρασία, το τραγούδι του αποχωρισμού" του Θοδωρή Παπαθεοδώρου | Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

 

Συγγραφέας: Θοδωρής Παπαθεοδώρου
Έτος έκδοσης: 2022
Σελίδες: 528
Εκδόσεις: Ψυχογιός

Ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο, με πολλές εικόνες, πλούσιες περιγραφές, με προσεγμένο ύφος και λεξιλόγιο, ενός έμπειρου και αγαπημένου συγγραφέα, που μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και μας αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ιστορίας μιας περιοχής που κάποτε έσφυζε από ζωή. Ο συγγραφέας φωτίζει γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν και που μόνο λιγοστές πληροφορίες έχουμε γι' αυτά, τα οποία, δυστυχώς, συνέβαλαν σημαντικά στο να προκληθεί η Μικρασιατική καταστροφή.

Η αποτύπωση της ανέμελης κι ευχάριστης καθημερινότητας, μετά τη σφαγή στην Φώκαια, έρχεται να αντικατασταθεί με την καθημερινότητα μιας αποκρουστικής και ταπεινωτικής ζωής στη Σμύρνη, στην οποία πρωταγωνιστεί ο υπόκοσμος και η νύχτα. Σ' αυτήν ακριβώς τη νέα πραγματικότητα προσπαθούν να επιβιώσουν οι ηρωίδες αυτού του βιβλίου και να παλέψουν με τη φθορά και το σκοτάδι, προσδοκώντας να γνωρίσουν το φως που θα φέρει ο έρωτας, λίγο πριν το οριστικό τέλος.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Αχ αμάν αμάν, σεκερίμ αμάν…

Αυτό το παθιάρικο, ερωτικό τραγούδι έρχεται στα χείλη μου καθώς η λεπίδα χαρακώνει το λαρύγγι μου. Το μαυριδερό, λιγδιασμένο χέρι του τσέτη που την κρατάει φέρνει τις τουρκικές λέξεις στον νου μου. Παντού γύρω μου νιώθω τον αχό της λυσσασμένης Τουρκιάς κι ακούω βλαστήμιες για τους γκιαούρηδες.

Βάι βάι, ζαβαλίμ βάι…

Το ερωτικό τραγούδι γίνεται σπαρακτικό μοιρολόι καθώς η τραχιά, σερνική φωνή πίσω μου με προστάζει να κάνω την προσευχή μου. Καταπώς λένε, η ζωή μου όλη διαβαίνει μπρος απ’ τα σφαλισμένα βλέφαρά μου.

Το σπίτι μας στη Φώκαια, η σφαγή κι ο καταδιωγμός, το φραγκομονάστηρο και το σκλαβοπάζαρο, το καφέ σαντάν και το μπορντέλο της κιορ Ταρούς, το καφέ αμάν κι ο Νεντίμ πασάς, η σκλαβιά κι η λευτεριά, η Σμύρνη, η Κόνια, η Καππαδοκία, το Αϊβαλί, το Αϊδίνι. Κι ο Γιάννος μου που με κοιτά κατάβαθα, με μάτια βουρκωμένα.

Εγώ όμως δε βουρκώνω τώρα, δεν προσεύχομαι, δεν ικετεύω. Στέκω απλώς και καρτεράω, καθώς το μαχαίρι του ματώνει το πετσί μου. Από φοβέρες έχω χορτάσει πια, λίγα τα χρόνια μου, αμά πολλές φορές ανταμώθηκα καρσί καρσί με τον χάρο.

Εγώ, η Αννιώ, η Αννέτ, η Αϊνούρ, η Άννα Παπάζογλου.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Θοδωρή Παπαθεοδώρου:

Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ έχει δημοσιεύσει είκοσι τρία μυθιστορήματα ενηλίκων, μεταξύ των οποίων την Τετραλογία του Εμφυλίου Πολέμου, την Τριλογία του Μακεδονικού Αγώνα και την Τριλογία της Ελληνικής Επανάστασης, πέντε μυθιστορήματα για παιδιά και δύο βιβλία για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας, ενώ έχει συμμετάσχει σε τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. Το μυθιστόρημά του ΤΟ ΑΣΤΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημα ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010, και το ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ υποψήφιο για το ίδιο βραβείο το 2012, όπου και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις ψήφους των αναγνωστών και των Λεσχών Ανάγνωσης.