Νύφη ξεπρόβαλλε στο παραθύρι
κι είχε λιτά στους ώμους τα μαλλιά της.
Σκορπούσε στον αγέρα τα φιλιά της
ποθώντας έρωτα καημό να σπείρει.
Πέρα στης αμαρτίας τ’ ακρωτήρι
μεθούσε η χαρά το βασιλιά της.
Καθώς του πρόσφερε την αγκαλιά της,
εύκαιρη του ’δειχνε φωλιά να γείρει.
Του πειρασμού η φλόγα δε νικιέται.
Να ’ναι αλήθεια; Ψέμα; Ποιος να ξέρει;
Μονάχα η καρδιά, καλά γνωρίζει.
Στο όνειρο γλιστρά κι αποκοιμιέται.
Εκεί, που βρέχει πάντα καλοκαίρι.
Εκεί που σα χρυσάνθεμο ανθίζει.
Το σονέτο της Στέλλας Πετρίδου περιλαμβάνεται στο βιβλίο της "Σονέτα της αγάπης" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Άλφα πι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου