Περιοδικό: texnesonline.gr
Τετάρτη, 30 Ιουνίου 2021
Αναρτηθείσα: εδώ
Η Ποίηση δεν είναι Σοφία!!!
Η Ποίηση δεν είναι Επιστήμη!!!
Η Ποίηση δεν υποδεικνύει, δε συμβουλεύει!!!
Το ποίημα μας ταξιδεύει στον κόσμο των ονείρων μας για να πορευθούμε στον κόσμο των ιδεών και των αρετών προσδοκώντας την ευτυχία.
Το ροντέλο ή «κυκλωτό», (προέρχεται από τη γαλλική λέξη «Rond» που σημαίνει κύκλος), είναι το ολιγόστιχο ποίημα δεκατριών στίχων που δεν χωρίζεται σε στροφές. Το περιεχόμενό του είναι συνήθως ελαφρό κι ευχάριστο.
Πρόκειται για μια ρυθμομετρική φόρμα ποίησης, που πλέκεται με δύο ομοιοκαταληξίες, της οποίας το κύριο γνώρισμα είναι ότι ο πρώτος στίχος επαναλαμβάνεται ολόιδιος και ως έβδομος, αλλά και ως δέκατος τρίτος. Επίσης, ο δεύτερος στίχος επαναλαμβάνεται ολόιδιος και ως όγδοος.
Στη νεοελληνική λογοτεχνία ελάχιστα ροντέλα έχουν γράψει ο Γιάννης Ψυχάρης, ο Θρασύβουλος Σταύρου, ο Μάρκος Τσιριμώκος και ο Νικόλαος Ποριώτης.
Τα «Ροντέλα 4 εποχών» περιέχουν τριάντα ποιήματα της Στέλλας Πετρίδου, που υμνούν την Άνοιξη, καλωσορίζουν το Καλοκαίρι, υποδέχονται μελαγχολικά το Φθινόπωρο και ζωγραφίζουν με όνειρα το Χειμώνα. Όλα τους, υπηρετώντας την ανωτέρω τεχνική, έρχονται να συντροφεύσουν τον αναγνώστη και να τον ταξιδέψουν στα κλασικά μονοπάτια της γαλλικής λυρικής ποίησης.
Τα ροντέλα της αγαπούν το καλοκαίρι και ξέρετε γιατί; Γιατί το καλοκαίρι ανθίζουν τα όνειρα της Άνοιξης! Χαμογελούν!
Τα Ροντέλα της μας ταξιδεύουν παντού, μα πάντα βρέχονται από θάλασσα, αφού... με την αλμύρα της ανθίζουνε οι λέξεις...
Ας υπάρχει ομορφιά μέσα στις μικρές ζωές μας…
Ερωτεύτηκα τη θάλασσα!!!!!!
Εκείνη δεν με ρώτησε από πού είμαι, τι κουβαλάω μέσα στην ψυχή μου, αν μου άρεσε πού βρίσκομαι μέσα της, αν βρίσκω την ανακούφιση και τη λήθη που ζητάω..... και εγώ αφέθηκα στην αγκαλιά της γεμίζοντας το στόμα μου με αλάτι και τα αυτιά μου με τους ήχους της σιωπής της!!!!!!
Πεθύμησα ήδη τον χειμώνα. Τον αποχαιρέτησα με τις βροχές των τελευταίων ημερών. Δάκρυσα κι εγώ μαζί του, στενοχωρηθήκαμε και οι δύο. Σαν καλοί φίλοι που θα κάνουνε καιρό να ξανανταμώσουνε. Αυτός φάνηκε να στενοχωρήθηκε περισσότερο αφού έκλαιγε για πολύ περισσότερη ώρα.
Θα τον περιμένω με χαρά, γιατί θα ξαναέρθει, πάντα ξανάρχεται, έρχεται μέσα σε σύννεφα και σκοτεινιασμένα τοπία, διώχνοντας τους όλους, έρχεται μόνο για μένα, όταν έρχεται, έρχεται μόνο για μένα, οργισμένος και μπουμπουνιασμένος με αυτά που βλέπει, θυμωμένος που με ανάγκασαν να τα δω και εγώ και παίρνει την εκδίκησή του. Στο πέρασμά του σκορπάνε όλοι φοβισμένοι και κρύβονται, μαζεύονται να μην τους βρει, χώνονται σε κάτι τρύπες, δεν έχουν το θάρρος να τον ανιμετωπίσουν, γιατί τι να του πουν, τι λογαριασμό να του δώσουνε; Τι έκαναν όσο έλειπε; Είχανε τον ήλιο για προστάτη μα αυτόν τον κορόιδεψαν, τον εκμεταλλεύτηκαν έτσι χαρωπό και ανέμελο που τον βρήκαν.
"Το παράθυρο ανοίγω. Καλοκαίριασε!
Χαίρε Ήλιε, της αυγής μου χρυσοδάχτυλε!
Την ελπίδα μου ξεσκέπασε κι ανάτειλε
να βρει φως ό,τι στη μνήμη μου ξεθώριασε.
Στα σκοτάδια μου κυρίεψε κι αντάριασε
και τα πάθη που με φίμωσαν κατάστειλε.
Το παράθυρο ανοίγω. Καλοκαίριασε!
Χαίρε ήλιε, της αυγής μου χρυσοδάχτυλε!
Τα χαμένα μου κομμάτια βρες και ταίριασε
και τους φόβους μου ηρέμησε κι ανάστειλε,
επιστήθιέ μου φίλε, ροδοδάχτυλε!
Κοίτα χάμω σου, θαρρώ πια , μεσημέριασε.
Το παράθυρο ανοίγω. Καλοκαίριασε!"
Αυτό που δίνει ένα μοναδικό μουσική ρυθμό σε όλα το ποιήματα δεν είναι η ομοιοκαταληξία, η οποία άλλωστε είναι άναρχη, όσο η εσωτερική βαθιά μουσική που ξεπετάγεται από τις λέξεις και τις εκφράσεις.
Καταρράκτης ο λόγος και οι εικόνες μέσα από καλειδοσκόπιο.
Ποικιλία εσωτερικών ποιητικών ρυθμών, δραματοποιημένη αφήγηση, με αισιόδοξη κατάληξη.
Σε όλα τα ποιήματα της η Στέλλα Πετρίδου σκύβει σαν επιδέξιος ανατόμος πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, στα τραύματα που αφήνει η παρεξηγημένη αγάπη ή η έλλειψη της. Στις προδοσίες που κατασπαράζουν ότι έχει απομείνει από τις προσδοκίες για έρωτα και αγάπη.
Μπορεί τα "Ροντέλα" να είναι «τεσσάρων εποχών», όπως τα τιτλοφορεί η ποιήτρια, όμως η Στέλλα Πετρίδου είναι αναμφίβολα μια ποιήτρια παντός καιρού.
Ίσως τελικά αυτό είναι η ποίηση. Να ανασκαλεύουμε τις μνήμες, να ολοκληρώνουμε τον κύκλο της υπαρξιακής μας αναζήτησης και να ανιχνεύουμε όλες τις εκφάνσεις αυτού του μαγικού ζευγαριού: του Δημιουργού και του Δημιουργήματος του.
Τα σκίτσα της έκδοσης είναι του Γεώργη Διλμπόη από τη συλλογή «Η μελωδία της παραλλαγής»
"Μια μαργαρίτα μου γελάει διαβολικά.
Με περιπαίζει και σε δίλημμα με βάζει.
Την αγωνία μου στα πέταλά της στάζει
με μυστικά, με παροιμίες και γνωμικά.
Απλώνω βλέμμα και της γνέφω αισθαντικά
κι εκείνη γδύνεται αργά και με διχάζει.
Μια μαργαρίτα μου γελάει διαβολικά.
Με περιπαίζει και σε δίλημμα με βάζει.
Μέσα μου δαίμονες κι αγγέλοι αερικά
με προκαλούν κι η άγνοια μ’ αναταράζει.
Ποιος ξέρει τάχα το γραφτό του να διαβάζει;
Ποιος δεν ελπίζει σε σημάδια αιρετικά;
Μια μαργαρίτα μου γελάει διαβολικά."
Αφιερωμένο σε όσους έχουν την αυθόρμητη διάθεση να μπαίνουν στο ναό της ποιητικής έκφρασης και ακόμα πιο βαθιά, στο Ιερό. Εκεί και μόνο εκεί νοιώθεις ό,τι μπορεί και να σε αφορά και αν σε αφορά να μεταλάβεις από το ίδιο ποτήρι και να νοιώσεις την ευτυχία και τη μαγεία της επικοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου