Εγκατάλειψη..

Απόψε άστραψε και βρόντηξε και πάλι
και μοιάζει ζάλη ο θυμός μες στην καρδιά,
καθώς τα σύννεφα ξυπνούν τους εφιάλτες,
καθώς οι στάλες γίνονται άγριες πλημμύρες
και αρρωσταίνουν τα πιο άρρωστα κενά.
Και καταβρέχονται αθόρυβα οι κουρτίνες
δίπλα στο τζάμι από δυο μάτια βυσσινιά,
από δυο μάτια που κουράστηκαν να κλαίνε.

Νύχτα κι η μπόρα στο κατώφλι δυναμώνει
κι ο αγέρας γδάρτης, που τρυπάει τα σωθικά,
καθώς ξεχύνεται γυμνός πάνω στο χιόνι,
όπως το κύμα που σαλτάρει στα νερά,
όπως η φλόγα που τη στάχτη δε φοβάται,
όπως η μοίρα που τον χρόνο τσαλακώνει
και μαύρη ντύνεται στης θλίψης τα βαθιά
και μαύρη στέκεται στης δίνης το τιμόνι.

Έρμη η θύμηση που η μπόρα τη δροσίζει
και ξαγρυπνά αναπολώντας τις στιγμές
σ’ ένα παρόν της, μυρωμένο απ’ το χθες.
Και μεγαλώνει η πιο άδεια αγκαλιά.
Κι ένα αγκάθι μες στις φλέβες της ριζώνει,
που η ανάγκη της φυγής το ’χει στοιχειώσει,
που η ανάγκη της ελπίδας το αγνοεί,
που η ανάγκη της κραυγής το δυναμώνει.

Απόψε αστράφτει, μα η νύχτα δε φοβάται,
μήτε και τρέμει απ’ το φως της χαραυγής.
Μα η πληγωμένη αντοχή ριγεί στα μάτια
που ’μειναν ξάγρυπνα απ’ τον ήχο της βροχής,
που ’μειναν ξάγρυπνα απ’ τον ήχο της απάτης,
που ’μειναν ξάγρυπνα απ’ τον ήχο της σιωπής.
Η εγκατάλειψη βαφτίστηκε με πόνο
κι η μοναξιά ορίστηκε φίλη καλή.

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική της συλλογή "Έλα ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν"